Οι Έλληνες επικαλούνται για βοήθεια τις Θεϊκές Οντότητες των Θεών την ώρα της μάχης των Πλαταιών, και το αληθινό προμάντεμα του Μαντείου του Αμφιάραου, για τον θάνατο του Μαρδόνιου.

Οι Έλληνες επικαλούνται για βοήθεια τις Θεϊκές Οντότητες των Θεών την ώρα της μάχης των Πλαταιών, και το αληθινό προμάντεμα του Μαντείου του Αμφιάραου, για τον θάνατο του Μαρδόνιου.

Τα επιπλέον σχόλια μου θα είναι πάντα μέσα σε παρένθεση και θα έχουν στην αρχή με κόκκινο χρώμα, το σύμβολο αυτό @

(@ Παραθέτω μονοκόμματο το αρχαίο Ελληνικό κείμενο, που ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος περιγράφει την Ιστορική μάχη των Πλαταιών).

«Έτσι, ούτε αμέσως ούτε όλοι μαζί, αλλά λίγοι - λίγοι και σποραδικά έφταναν για βοήθεια, ενώ ήδη επρόκειτο να αρχίσει η μάχη.

Επειδή όμως (@ ο Παυσανίας) θυσίαζε και οι θυσίες δεν ήταν ευνοϊκές, διέταξε τους Λακεδαιμόνιους, αφού βάλουν τις ασπίδες μπροστά στα πόδια τους, να παραμείνουν άφοβοι και να έχουν στραμμένη την προσοχή τους στον ίδιο, χωρίς να προβάλλουν αντίσταση σε καμιά επίθεση των εχθρών, ενώ ο ίδιος πρόσφερε πάλι θυσίες.

Και οι ιππείς άρχισαν την επίθεση και τους έφταναν τα (@ εκτοξευόμενα) βέλη, και κάποιος από τους Σπαρτιάτες πληγώθηκε.

Συνάμα ο Καλλικράτης, που λένε ότι ήταν σ’ εκείνο το στράτευμα ο ωραιότερος από τους Έλληνες στην ομορφιά και ο πιο σπουδαίος στο παράστημα, αφού χτυπήθηκε με βέλος τόξου και ψυχορραγούσε, είπε ότι δε λυπάται που πεθαίνει - γιατί εξάλλου βγήκε από την πατρίδα του για να πεθάνει για χάρη της Ελλάδας - αλλά διότι πεθαίνει χωρίς να πολεμήσει με τα όπλα του.

Ήταν λοιπόν το πάθημά τους φοβερό, και η υπομονητικότητα των στρατιωτών θαυμαστή.

Γιατί, δεν πρόβαλλαν αντίσταση στην επίθεση των εχθρών, αλλά περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή από το θεό και το στρατηγό, ανέχονταν να χτυπιούνται και να σκοτώνονται στις θέσεις τους.

Μερικοί λένε ότι, την ώρα που ο Παυσανίας θυσίαζε και προσευχόταν λίγο παράμερα από την παράταξη, επιτέθηκαν κάποιοι Λυδοί ξαφνικά και άρπαξαν και σκόρπισαν τα σφάγια της θυσίας, κι ότι ο Παυσανίας και οι ακόλουθοι του, επειδή δεν είχαν τα όπλα τους, τους χτύπησαν με βέργες και μαστίγια· γι’ αυτό και τώρα, ως απομίμηση εκείνης της επιδρομής, προβαίνουν στη Σπάρτη στο μαστίγωμα των εφήβων γύρω από το βωμό και μετά από αυτό (@ μιμούνται) την πομπή των Λυδών».

(@Εδώ ξεκάθαρα περιγράφει ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος την ηρωική πράξη των Σπαρτιατών και για ποιόν ακριβώς λόγο μαστιγώνονταν οι έφηβοι Σπαρτιάτες στον βωμό της Ορθίας Αρτέμιδος.

Και ο Πλούταρχος είναι σίγουρο ότι είναι ο μόνος που ήξερε καλά ως Αρχιερέας των Δελφών, ότι δεν ήταν θρησκευτική ή λατρευτική απαίτηση της Θεάς Άρτεμης (όπως θέλουν να υπονοήσουν οι Εβραιοχριστιανοί διαστρεβλωτές της Ελληνικής Ιστορίας), το μαστίγωμα στον βωμό της Ορθίας Αρτέμιδος, αλλά ηρωική πράξη των Σπαρτιατών και των υπολοίπων Ελλήνων στην μάχη των Πλαταιών).

«Καταστενοχωρημένος λοιπόν ο Παυσανίας από τα γεγονότα, καθώς ο μάντης πρόσφερε αλλεπάλληλες θυσίες, στρέφεται προς το Ηραίο με δάκρυα στα μάτια, και αφού σήκωσε ψηλά τα χέρια του, προσευχήθηκε στην Κιθαιρώνια Ήρα και στους άλλους θεούς που προστατεύουν τη χώρα των Πλαταιών, αν δεν είναι γραμμένο για τους Έλληνες να νικήσουν, ας κακοπάθουν αφού κάνουν πρώτα κάτι κι αφού δείξουν στους εχθρούς ότι εξεστράτευσαν εναντίον γενναίων ανδρών που έχουν μάθει να πολεμούν».

(@ Εδώ την ώρα της μάχης των Πλαταιών ο στρατηγός Παυσανίας προσεύχεται στην Θεά Ήρα και στους άλλους Θεούς των Ελλήνων, «που προστατεύουν τη χώρα των Πλαταιών».

Τι λέτε Έλληνες λατρευτές του Ελληνικού Πανθέου: Οι Θεοί που προσεύχεται ο Παυσανίας, τους θεωρεί Θεϊκές Οντότητες, ή Ιδεο-θεά την Θεά Ήρα, Ιδεο-θεούς τους υπόλοιπους Θεούς, ή φυσικές δυνάμεις ;

Μα άμα οι Θεοί των Ελλήνων ήταν Ιδεο-θεές, Ιδεο-θεοί, ή φυσικές δυνάμεις: Πως προστατεύουν την χώρα των Πλαταιών και γιατί να προσεύχεται σε αυτούς ο Παυσανίας με δάκρυα στα μάτια, την ώρα της μάχης ;

Μήπως θέλετε κάποιοι συγγραφείς να βγάλετε τον Παυσανία, τον Δίκαιο Αριστείδη (όπως θα διαβάσετε παρακάτω) και τους υπόλοιπους Έλληνες, ανθρώπους με ψυχολογικά ή ψυχιατρικά προβλήματα, ή απλώς θέλετε να τονίσετε την αθεΐα σας ; )

«Ενώ ο Παυσανίας παρακαλούσε γι’ αυτά τους θεούς, ταυτόχρονα με την προσευχή βγήκαν ευνοϊκές και οι θυσίες, και ο μάντης πρόβλεπε νίκη, κι αφού δόθηκε το παράγγελμα σε όλους να πάρουν θέσεις έτοιμοι για επίθεση εναντίον των εχθρών, τότε και η φάλαγγα ξαφνικά πήρε μορφή άγριου θηρίου που ανακτούσε τη δύναμή του και ούρλιαζε, και οι βάρβαροι αντιλήφθηκαν ότι ο αγώνας τους θα γίνει εναντίον ανδρών αποφασισμένων να πολεμήσουν μέχρι θανάτου».

(@ «ἥ τε φάλαγξ ὄψιν ἔσχεν αἰφνιδίως ἑνὸς ζῴου θυμοειδοῦς», «τότε και η φάλαγγα ξαφνικά πήρε μορφή άγριου θηρίου»: Οι συνεχείς μετακινήσεις του στρατού του Παυσανία, οι επιθέσεις του ιππικού του Μαρδόνιου, οι προκλήσεις τους, η αδημονία των στρατιωτών του «βαρυνομένων τὰς πολλὰς ἀναβολὰς καὶ μελλήσεις», ο Αμομφάρετος, η «θαυμαστή ἐγκράτεια τῶν ανδρών» μέχρι τότε, καθώς ο Παυσανίας περιμένει να βγουν ευνοϊκές οι θυσίες, και ο μεγάλος κίνδυνος που απειλούσε τη ζωή τους «παθεῖν πρίν δρᾶσαι», είχαν κάνει τους άνδρες του Παυσανία... πληγωμένα λιοντάρια.

Μόλις λοιπόν πήραν τη διαταγή να ριχθούν στη μάχη σχημάτισαν τη Σπαρτιατική φάλαγγα κι ορμούν σαν εξαγριωμένα θηρία εναντίον των εχθρών «καὶ τοῖς δόρασι τύπτοντες πρόσωπα καὶ στέρνα τῶν Περσῶν».

Τώρα τίποτε δεν μπορεί να τους αντισταθεί τους Έλληνες… αφού είχαν όπως πίστευαν και γνώριζαν τώρα πιά, και την εύνοια των Θεϊκών Οντοτήτων των Θεών μας).

«Γι’ αυτό τοποθέτησαν μπροστά τους πολλές ασπίδες και έριχναν βέλη εναντίον των Λακεδαιμονίων, ενώ εκείνοι διατηρώντας το σχηματισμό τους όρμησαν κατεπάνω τους και με την επίθεση παραμέριζαν τις ασπίδες (@ των εχθρών) και χτυπώντας με τα δόρατα τα πρόσωπα και τα στήθη των Περσών σκότωναν πολλούς, που έπεφταν κάτω νεκροί πολεμώντας γενναία και δυνατά.

Γιατί, έπιαναν τα δόρατα με γυμνά τα χέρια τους και έσπαζαν τα περισσότερα, και με σθένος προχωρούσαν σε ξιφομαχίες, και με τα πελέκια και τα μαχαίρια και με τις ασπίδες που ξανάπαιρναν, άντεχαν να πολεμούν για πολλή ώρα.

Στο μεταξύ οι Αθηναίοι παρέμεναν ήσυχοι περιμένοντας τους Λακεδαιμόνιους, αλλά μόλις ακούστηκαν πολλές φωνές από την πλευρά αυτών που πολεμούσαν και, όπως λένε, έφτασε αγγελιοφόρος από τον Παυσανία και τους είπε τα όσα συνέβαιναν, έσπευσαν γρήγορα να βοηθήσουν, και καθώς προχωρούσαν μέσα από την πεδιάδα προς το μέρος που ακούγονταν οι φωνές, πρόβαλαν εναντίον τους εκείνοι από τους Έλληνες που είχαν μηδίσει.

Αρχικά, μόλις τους είδε ο Αριστείδης, αφού προχώρησε αρκετά μπροστά, φώναζε σ’ αυτούς επικαλούμενος ως μάρτυρες τους θεούς των Ελλήνων, να απέχουν από τη μάχη και να μην αποτελέσουν γι’ αυτούς εμπόδιο ούτε να τους παρακωλύσουν να βοηθήσουν αυτούς που προκινδύνευαν για τη σωτηρία της Ελλάδας· επειδή όμως τους έβλεπε να μην του δίνουν σημασία και να είναι παρατεταγμένοι για μάχη, ανέβαλε την επιχείρηση να βοηθήσει (@ τον Παυσανία) στο χώρο της σύγκρουσης και στράφηκε εναντίον αυτών, που ήταν περίπου πενήντα χιλιάδες».

(@ «Ἀριστείδης δὲ πρῶτον μέν, ὡς εἶδε, πολὺ προελθὼν ἐβόα (τους μηδίζοντας Ἕλληνας), μαρτυρόμενος Ἑλληνίους θεούς, ἀπέχεσθαι μάχης», «Αρχικά, μόλις τους είδε ο Αριστείδης, αφού προχώρησε αρκετά μπροστά, φώναζε σ’ αυτούς επικαλούμενος ως μάρτυρες τους θεούς των Ελλήνων, να απέχουν από τη μάχη».

Σε βοήθεια των Σπαρτιατών τρέχει ο Αριστείδης αλλά παρεμβάλλονται 50.000 μηδίσαντες Έλληνες, κυρίως Θηβαίοι και Θεσσαλοί, που εμποδίζουν την ένωση των ανδρών των δυο Ελλήνων στρατηγών.

Εδώ διαβάσαμε Έλληνες ότι την ώρα της μάχης των Πλαταιών ο Δίκαιος Αριστείδης φωνάζει δυνατά προς τους μηδίσαντες Έλληνες «φώναζε σ’ αυτούς επικαλούμενος ως μάρτυρες τους Θεούς των Ελλήνων»,

Τι λέτε σημερινοί Έλληνες λατρευτές του Ελληνικού Πανθέου, ο Δίκαιος Αριστείδης επικαλείται ιδεο-θεές, ιδεο-θεούς και φυσικές δυνάμεις την ώρα της μάχης, ή Θεϊκές Οντότητες για να συνετιστούν οι μηδίσαντες Έλληνες ;

Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν και πίστευαν τους Θεούς μας, ως Θεϊκές Οντότητες και όχι ως φανταστικές δήθεν Ιδεο-θεές και Ιδεο-θεούς, όπως θέλουν να μας περάσουν κάποιοι στο Διαδίκτυο και στα βιβλία τους.

Ξεκόβεται ο στρατηγός από το άγημα του και φωνάζει δυνατά και την ύστατη στιγμή να συνετιστούν οι μηδίσαντες και να απέχουν από τη μάχη.

Δυστυχώς οι Θηβαίοι δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του.

Κι εδώ επικεντρώνει ο Αρχιερέας Πλούταρχος την αναφορά του (στο βιογραφούμενο Δίκαιο Αριστείδη) για να τονίσει και τον πόνο της ψυχής του για το απαράδεκτο φαινόμενο να έχουν συμπαραταχθεί Έλληνες στο πλευρό των Περσών.

Θλίβεται και ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος που χύθηκε αδελφικό Ελληνικό αίμα παράλογα και γι’ αυτό το τονίζει αυτό το γεγονός...

Και ας γράφουν τώρα κάποιοι στα βιβλία τους, ότι τους ιερείς του μαντείου των Δελφών δεν τους ένοιαζε ο αλληλοσπαραγμός των Ελλήνων, αλλά μόνον το οικονομικό κέρδος και ειδικά από τους Πέρσες !!! ).

«Αλλά οι περισσότεροι αμέσως υπόκυψαν και τράπηκαν σε φυγή, γιατί και οι βάρβαροι είχαν τραπεί σε φυγή, και λέγεται ότι η μάχη έγινε κατεξοχήν εναντίον των Θηβαίων, καθώς οι πιο επιφανείς και οι πιο ισχυροί τότε ανάμεσα τους είχαν μηδίσει και κυβερνούσαν το λαό όχι σύμφωνα με τη βούλησή του αλλά με ολιγαρχικό καθεστώς.

19. Καθώς λοιπόν ο αγώνας έγινε σε δυο μέτωπα, πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι έτρεψαν σε φυγή τους Πέρσες, και ένας Σπαρτιάτης ονόματι Αείμνηστος σκοτώνει το Μαρδόνιο, αφού τον χτύπησε με πέτρα στο κεφάλι, όπως ακριβώς το είχε προμαντέψει το μαντείο του Αμφιάραου».

(@ «καὶ τὸν Μαρδόνιον ἀνὴρ Σπαρτιάτης ὄνομα Ἀείμνηστος ἀποκτίννυσι, λίθῳ τὴν κεφαλὴν πατάξας».

«[9.63.1] Κι εκεί που τύχαινε να βρίσκεται ο ίδιος ο Μαρδόνιος, που πολεμούσε καβάλα σ᾽ άσπρο άλογο και περιστοιχιζόταν από τα πρώτα παλικάρια, τους χίλιους επίλεκτους Πέρσες, εκεί οι Σπαρτιάτες δέχτηκαν τη μεγαλύτερη πίεση».

(Ηρόδοτος, Καλλιόπη, Βιβλίο Ι, 9.63.1).

«[9.63.1] τῇ δὲ ἐτύγχανε αὐτὸς ἐὼν Μαρδόνιος, ἀπ᾽ ἵππου τε μαχόμενος λευκοῦ ἔχων τε περὶ ἑωυτὸν λογάδας Περσέων τοὺς ἀρίστους χιλίους, ταύτῃ δὲ καὶ μάλιστα τοὺς ἐναντίους ἐπίεσαν. ὅσον μέν νυν χρόνον Μαρδόνιος περιῆν, οἵδε ἀντεῖχον καὶ ἀμυνόμενοι κατέβαλλον πολλοὺς τῶν Λακεδαιμονίων·».

(Ηρόδοτος, Καλλιόπη, Βιβλίο Ι, 9.63.1).

Πάνω σε λευκό άλογο και περιστοιχισμένος από χίλιους λογάδες Πέρσες πολεμούσε ο Μαρδόνιος.

(Ηρόδοτος, Καλλιόπη, Βιβλίο Ι, 9.63.1).

Τίποτε όμως δεν μπορούσε να αντισταθεί στην ορμή των Σπαρτιατών.

Ο Αείμνηστος πέτυχε τον Μαρδόνιο με πέτρα στο κεφάλι και τον έριξε κάτω από το άλογο νεκρό.

Έντρομοι πια οι Πέρσες τρέπονται σε άτακτη φυγή και προσπαθούν να σωθούν στο περιτειχισμένο μεγάλο στρατόπεδο τους.

«τὸ ἐν Ἀμφιάρεω μαντεῖον»: Ο Αμφιάραος ήταν εγγονός του Μελάμποδα, από τον οποίο κληρονόμησε τη μαντική και τη θεραπευτική τέχνη, συμβασιλιάς με τον Άδραστο στο Άργος.

Μετά την ήττα των Επτά στη Θήβα, καταδιωκόμενος ο Αμφιάραος έπεσε σε χάσμα που του άνοιξε ο Θεός Δίας στον Ωρωπό.

Τιμήθηκε ως Θεός - ιατρός και ιερά του υπήρχαν σε πολλά μέρη (Αθήνα, Αργός, Σπάρτη) με μεγαλύτερο αυτό του Ωρωπού).

«Γιατί, είχε στείλει εκεί ο Μαρδόνιος ένα Λυδό, και έναν Κάρα στο μαντείο του Πτώου και σ’ αυτόν ο προφήτης απάντησε στην Καρική γλώσσα, ενώ ο Λυδός κοιμήθηκε στο ναό του Αμφιάραου και είδε στον ύπνο του ότι ήλθε κοντά του ένας υπηρέτης του θεού και τον διέταξε να φύγει, κι αν αυτός δεν υπάκουε, θα του έριχνε στο κεφάλι μια μεγάλη πέτρα, ώστε να ερμηνευθεί ότι ο άνθρωπος θα πέθαινε από χτύπημα πέτρας· και λέγεται ότι αυτά έτσι έγιναν».

(@ «εἰς Πτῷον»: Βουνό της Βοιωτίας, όπου υπήρχε ιερό και μαντείο του Πτώου Απόλλωνα.

Το μαντείο αυτό, σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία, έπαψε να λειτουργεί μετά την καταστροφή των Θηβών από το Μέγα Αλέξανδρο.

Στα μαντεία του Αμφιάραου (Αμφιάρεια) προσέρχονταν κόσμος για θεραπεία και μαντεία, και σύμφωνα με την παράδοση οι συμβουλές δίδονταν από τον Αμφιάραο στον ύπνο (όπως γράφει και εδώ ο Πλούταρχος για το Λυδό απεσταλμένο του Μαρδόνιου).

«καὶ ταῦτα μὲν οὕτω γενέσθαι λέγεται», «και λέγεται ότι αυτά έτσι έγιναν»: Εδώ ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος ξεκαθαρίζει τονίζοντας, ότι το αληθινό προμάντεμα για τον θάνατο του Μαρδόνιου, δεν είναι μια δική του επινόηση (ως ιερέας που είναι), αλλά οι παλαιότεροι Έλληνες έλεγαν ότι αυτό ήταν ένας αληθινός χρησμός, όπως αυτοί το είχαν ζήσει.

Αυτός ο χρησμός είναι μια απάντηση σε αυτούς που λένε και γράφουν για ιδεο-θεές και ιδεο-θεούς μέχρι και σε βιβλία τους, και ότι τα Ελληνικά μαντεία κοιτούσαν μόνον το οικονομικό τους συμφέρον, έλεγαν συνεχώς ψέμματα και ήταν με το μέρος των Περσών.

Πάντως το Ελληνικό μαντείο δεν θέλησε να δώσει λύση στον Πέρση Μαρδόνιο, για να γλυτώσει και να μην πεθάνει).

«Τους Πέρσες λοιπόν που είχαν τραπεί σε φυγή τους απόκλεισαν στα ξύλινα τείχη.

Μετά από λίγο οι Αθηναίοι τρέπουν σε φυγή τους Θηβαίους, αφού πάνω στην ίδια τη μάχη σκότωσαν τριακόσιους, τους πιο επιφανείς και σπουδαίους».

(@ «Ἀθηναῖοι τοὺς Θηβαίους τρέπονται, τριακοσίους τοὺς ἐπιφανεστάτους καὶ πρώτους διαφθείραντες»: Ο Ηρόδοτος σημειώνει ότι :

«[9.67.1] Κι αυτοί λοιπόν αυτό το δρόμο πήραν· τώρα, ενώ οι άλλοι Έλληνες που ακολουθούσαν το βασιλιά έδειχναν προσποιητή δειλία, οι Βοιωτοί έδωσαν μάχη με τους Αθηναίους για πολλή ώρα· γιατί αυτοί που πολεμούσαν με μεγάλο ζήλο και δεν προσποιούνταν τον δειλό ήταν οι Θηβαίοι που μήδιζαν, κι έτσι τριακόσιοι απ᾽ αυτούς, τα πρώτα παλικάρια, σκοτώθηκαν σ᾽ αυτή τη μάχη απ᾽ τους Αθηναίους· κι όταν τράπηκαν σε φυγή κι αυτοί, υποχωρούσαν προς τις Θήβες, αλλά από διαφορετικό δρόμο απ᾽ εκείνον που πήραν οι Πέρσες κι όλο το πλήθος των υπόλοιπων συμμάχων, που δεν έδωσαν μάχη με κανένα κι ούτε έδειξαν πουθενά αντρειοσύνη».

(Ηρόδοτος, Καλλιόπη, Βιβλίο Ι, 9.67.1).

«[9.67.1] καὶ δὴ οὗτοι μὲν ταύτῃ ἐτράποντο· τῶν δὲ ἄλλων Ἑλλήνων τῶν μετὰ βασιλέος ἐθελοκακεόντων Βοιωτοὶ Ἀθηναίοισι ἐμαχέσαντο χρόνον ἐπὶ συχνόν· οἱ γὰρ μηδίζοντες τῶν Θηβαίων, οὗτοι εἶχον προθυμίην οὐκ ὀλίγην μαχόμενοί τε καὶ οὐκ ἐθελοκακέοντες, οὕτω ὥστε τριηκόσιοι αὐτῶν οἱ πρῶτοι καὶ ἄριστοι ἐνθαῦτα ἔπεσον ὑπὸ Ἀθηναίων· ὡς δὲ ἐτράποντο καὶ οὗτοι, ἔφευγον ἐς τὰς Θήβας, οὐ τῇ περ οἱ Πέρσαι καὶ τῶν ἄλλων συμμάχων ὁ πᾶς ὅμιλος οὔτε διαμαχεσάμενος οὐδενὶ οὔτε τι ἀποδεξάμενος ἔφευγον».

(Ηρόδοτος, Καλλιόπη, Βιβλίο Ι, 9.67.1).

Φαίνεται ότι οι εκκλήσεις του Δίκαιου Αριστείδη λίγο πριν από τη σύγκρουση προς τους μηδίσαντες Έλληνες εισακούστηκαν την ύστατη στιγμή από τους περισσότερους πλην των Θηβαίων).

«Και ενώ είχε γίνει τροπή αυτών σε φυγή, έφτασε αγγελιοφόρος (@ στους Αθηναίους) και τους πληροφόρησε ότι οι βάρβαροι πολιορκούνται αποκλεισμένοι μέσα στα τείχη.

Έτσι λοιπόν, αφού άφησαν τους Έλληνες να σωθούν, έτρεξαν να βοηθήσουν προς τα τείχη, κι αφού ενώθηκαν με τους Λακεδαιμόνιους, που ενεργούσαν πολύ διστακτικά και δεν είχαν εμπειρία από τειχομαχία, κυριεύουν το στρατόπεδο, σκορπίζοντας μεγάλο φονικό στους εχθρούς.

Γιατί, λέγεται ότι από τις τριακόσιες χιλιάδες τράπηκαν σε φυγή μαζί με τον Αρτάβαζο σαράντα χιλιάδες, ενώ από αυτούς που αγωνίστηκαν για την προάσπιση της Ελλάδας σκοτώθηκαν συνολικά χίλιοι τριακόσιοι εξήντα».

(@ «τῶν τριάκοντα μυριάδων τετρακισμύριοι φυγεῖν», «από τις τριακόσιες χιλιάδες τράπηκαν σε φυγή»:

Μεγάλος ο αριθμός των νεκρών των Περσών (260.000), τον οποίο αναφέρει και ο Ηρόδοτος γράφοντας:

«[9.70.5] Κι είχαν τόση άνεση οι Έλληνες να σκοτώνουν, ώστε από τριακόσιες χιλιάδες στρατό, αν απ᾽ τον αριθμό αυτό βγάλουμε τις σαράντα χιλιάδες που πήρε μαζί του ο Αρτάβαζος στη φυγή του, απ᾽ τους υπόλοιπους ούτε τρεις χιλιάδες σώθηκαν, ενώ απ᾽ τους Λακεδαιμονίους, σ᾽ αυτή τη σύγκρουση, σκοτώθηκαν συνολικά ενενήντα ένας Σπαρτιάτες, απ᾽ τους Τεγεάτες δεκαέξι, κι απ᾽ τους Αθηναίους πενήντα δύο».

(Ηρόδοτος, Καλλιόπη, Βιβλίο Ι, 9.70.5).

«[9.70.5] παρῆν τε τοῖσι Ἕλλησι φονεύειν οὕτω ὥστε τριήκοντα μυριάδων στρατοῦ, καταδεουσέων τεσσέρων τὰς ἔχων Ἀρτάβαζος ἔφευγε, τῶν λοιπῶν μηδὲ τρεῖς χιλιάδας περιγενέσθαι. Λακεδαιμονίων δὲ τῶν ἐκ Σπάρτης ἀπέθανον οἱ πάντες ἐν τῇ συμβολῇ εἷς καὶ ἐνενήκοντα, Τεγεητέων δὲ ἑκκαίδεκα, Ἀθηναίων δὲ δύο καὶ πεντήκοντα».

(Ηρόδοτος, Καλλιόπη, Βιβλίο Ι, 9.70.5).

Οι Έλληνες δεν είχαν παρά να φονεύουν, ώστε από τις 300.000 χιλιάδες, εκτός από τις 40.000 που έλαβε ο Αρτάβαζος και έφυγε, δε σώθηκαν άλλοι παρά περίπου 3.000.

Από τους Σπαρτιάτες σκοτώθηκαν στη μάχη αυτή 91, Τεγεάτες 16 και Αθηναίοι 52.

Το σύνολο των Ελλήνων που σκοτώθηκαν στη μάχη των Πλαταιών, όπως γράφει εδώ ο Πλούταρχος, ήταν 1360 ).

«Από αυτούς Αθηναίοι ήταν πενήντα δύο, όλοι τους από την Αιαντίδα φυλή, όπως γράφει ο Κλείδημος, που πολέμησαν γενναιότατα· γι’ αυτό και τη θυσία για τη νίκη στις Σφραγίτιδες Νύμφες σύμφωνα με το χρησμό της Πυθίας την πρόσφεραν οι Αιαντίδες με δαπάνες του δημοσίου· Λακεδαιμόνιοι σκοτώθηκαν ενενήντα ένας και Τεγεάτες δεκαέξι».

(@ «ἔθυον Αἰαντίδαι τὴν πυθόχρηστον θυσίαν ὑπὲρ τῆς νίκης, ἐκ δημοσίου τὸ ἀνάλωμα λαμβάνοντες», «σύμφωνα με το χρησμό της Πυθίας την πρόσφεραν οι Αιαντίδες με δαπάνες του δημοσίου».

Τι λέτε Έλληνες λατρευτές του Ελληνικού Πανθέου, οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν θυσία στις Σφραγίτιδες Νύμφες, ως Θεϊκές Οντότητες, ή ως δήθεν Ιδεο-θεές, ή φυσικές δυνάμεις ;

Και μάλιστα την θυσία αυτήν την πλήρωνε το δημόσιο ταμείο.

Πάλι σε τσάμπα έξοδα φαίνεται να μπήκε το δημόσιο ταμείο, αν πιστεύετε κάποιοι συγγραφείς βιβλίων ότι θυσίαζαν ως «κορόιδα» οι Έλληνες σε Ιδεο-θεές και όχι σε Θεϊκές Οντότητες, που μόνον αυτές θα μπορούσαν να τους βοηθούν).

«Είναι λοιπόν παράξενο αυτό που γράφει ο Ηρόδοτος, πώς δηλαδή λέει ότι μόνο αυτοί πολέμησαν εναντίον των εχθρών, ενώ από τους άλλους Έλληνες κανένας.

Γιατί, το πλήθος των νεκρών και οι τάφοι μαρτυρούν ότι η νίκη ήταν κοινή και δε θα είχαν γράψει έτσι το επίγραμμα στο βωμό, αν είχαν πολεμήσει μόνο οι τρεις πόλεις, ενώ οι άλλες παρέμεναν ήσυχες:

«Αυτόν τον βωμό κάποτε οι Έλληνες τον έστησαν από κοινού προς τιμή του Ελευθέριου Δία για την ελεύθερη Ελλάδα, ύστερα από την κραταιά τους νίκη, έργο του Άρη, αφού έδιωξαν τους Πέρσες».

(@ «ἔργῳ Ἄρηος», «έργο του Άρη»: Βλέπουμε και εδώ, ότι ακόμη και στον βωμό του Ελευθέριου Δία, οι Έλληνες θεωρούν ότι η μεγάλη τους αυτή νίκη είναι έργο του Θεού Άρη (ως Θεϊκή Οντότητα) και όχι μιας Ιδέας ή ενός δήθεν ιδεο-θεού, ή φυσικής δυνάμεως.

«θαυμαστὸν οὖν τὸ Ἡροδότου, πῶς μόνους τούτους φησὶν εἰς χεῖρας ἐλθεῖν τοῖς πολεμίοις», «Είναι λοιπόν παράξενο αυτό που γράφει ο Ηρόδοτος, πώς δηλαδή λέει ότι μόνο αυτοί πολέμησαν εναντίον των εχθρών»:

Η νίκη στις Πλαταιές έκρινε οριστικά την έκβαση και της δεύτερης μεγάλης εκστρατείας των Περσών εναντίον της Ελλάδας στο πρώτο μισό του 5ου π.Χ. αιώνα και οι Σπαρτιάτες αναδείχθηκαν αυτή τη φορά με τη σειρά τους πρόμαχοι της ελευθερίας της Ελλάδας, όπως οι Αθηναίοι στο Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα.

Βέβαια σημαντικότατη ήταν η συμβολή και του Δίκαιου Αριστείδη στη μεγάλη νίκη των Πλαταιών, καθώς και πολλών άλλων Ελληνικών πόλεων, που δεν ήταν μόνον τρεις, όπως επισημαίνει και ο Πλούταρχος εδώ.

Ως επιχείρημά του επικαλείται την επιγραφή στο βωμό προς τιμή του Ελευθερίου Διός που έστησαν οι Έλληνες στο πεδίο της μάχης.

Όμως έχουν διασωθεί τα ονόματα των 31 Ελληνικών πόλεων που συμμετείχαν στη μάχη των Πλαταιών πάνω στο χρυσό τρίποδα που αφιέρωσαν στο ναό του Θεού Απόλλωνα στους Δελφούς, που στη βάση είχε χαραγμένο και το εξής επίγραμμα: «Ἑλλάδος εὐρυχώρου σωτῆρες τόνδ' ἀνέθηκαν δουλοσύνης στυγερᾶς ῥυσάμενοι πόλιας».

Τα ονόματα των πόλεων που μνημονεύονται στον τρίποδα είναι: Λακεδαιμόνιοι, Ἀθηναῖοι, Κορίνθιοι, Τεγεᾶται, Σικυώνιοι, Αἰγινᾶται, Μεγαρῆς, Ἐπιδαύριοι, Ὀρχομένιοι, Φλειάσιοι, Τροζάνιοι, Ἐρμιονῆς, Τιρύνθιοι, Πλαταιῆς, Θεσπιῆς. Μυκανῆς, Κεῖοι, Μάλιοι, Τήνιοι, Νάξιοι, Ἐρετριῆς, Χαλκιδῆς, Στυρῆς, Ἁλεῖοι, Ποτειδαιᾶται, Λευκάδιοι, Ἀνακτοριῆς, Κύθνιοι, Σίφνιοι, Ἀμπραχιῶται, Λεπρεᾶται ).

«Αυτή τη μάχη την έδωσαν στις τέσσερις του μήνα Βοηδρομιώνα σύμφωνα με το ημερολόγιο των Αθηναίων, ενώ σύμφωνα με το ημερολόγιο των Βοιωτών τέσσερις μέρες πριν λήξει ο μήνας Πάνημος, μέρα που και σήμερα συνέρχεται το συνέδριο των Ελλήνων στις Πλαταιές και θυσιάζουν οι Πλαταιείς στον Ελευθέριο Δία για τη νίκη».

(@ «τῇ τετράδι τοῦ Βοηδρομιῶνος»: 0 τρίτος μήνας στο Αττικό μηνολόγιο (μέσα Σεπτεμβρίου - μέσα Οκτωβρίου).

«τοῦ Πανέμου φθίνοντος»: Ο μήνας στο μηνολόγιο των Βοιωτών και των Κορινθίων αντίστοιχος του τρίτου μήνα στο μηνολόγιο των Αθηναίων (Βοηδρομιώνα).

«Και δεν πρέπει να απορούμε για τη σχετική ανωμαλία στον υπολογισμό των ημερών, γιατί και τώρα που η αστρολογία έχει πολύ μεγαλύτερη πρόοδο πολλές πόλεις υπολογίζουν διαφορετικά την αρχή και το τέλος του κάθε μήνα».

(Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Αριστείδης – Κάτων 17,5 – 20).

(@ Όπως καταλάβατε Έλληνες, μέσα σε μάχη δεν μπορεί να επικαλείται κανένας σώας τας φρένας Ιδεο-θεές, Ιδεο-θεούς και φυσικές δυνάμεις να τον ακούσουν και να τον βοηθήσουν, αλλά μόνον Θεϊκές Οντότητες, που πιστεύει ότι θα τον βοηθήσουν πραγματικά.

Και αυτό δεν μου το είπε καμιά Ιδεο-θεά της σοφίας, αλλά η πιο απλή λογική.

Εδώ και ολόκληρο το αρχαίο Ελληνικό κείμενο):

«ὅθεν οὔτ' εὐθὺς οὔτ' ἀθρόοι, κατ' ὀλίγους δὲ καὶ σποράδην, ἤδη τῆς μάχης ἐν χερσὶν οὔσης, προσεβοήθουν.

[17.6] ὡς δὲ θυόμενος οὐκ ἐκαλλιέρει, προσέταξε τοῖς Λακεδαιμονίοις τὰς ἀσπίδας πρὸ τῶν ποδῶν θεμένους ἀτρέμα καθέζεσθαι καὶ προσέχειν αὐτῷ, μηδένα τῶν πολεμίων ἀμυνομένους, αὐτὸς δὲ πάλιν ἐσφαγιάζετο. καὶ προσέπιπτον οἱ ἱππεῖς: ἤδη δὲ καὶ βέλος ἐξικνεῖτο καί τις ἐπέπληκτο [17.7] τῶν Σπαρτιατῶν. ἐν τούτῳ δὲ καὶ Καλλικράτης, ὃν ἰδέᾳ τε κάλλιστον Ἑλλήνων καὶ σώματι μέγιστον ἐν ἐκείνῳ τῷ στρατῷ γενέσθαι λέγουσι, τοξευθεὶς καὶ θνήσκων οὐκ ἔφη τὸν θάνατον ὀδύρεσθαι, καὶ γὰρ ἐλθεῖν οἴκοθεν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος ἀποθανούμενος, ἀλλ' ὅτι θνήσκει τῇ χειρὶ μὴ χρησάμενος. ἦν οὖν τὸ μὲν πάθος δεινόν, ἡ δ' ἐγκράτεια θαυμαστὴ τῶν ἀνδρῶν. οὐ γὰρ ἠμύνοντο τοὺς πολεμίους ἐπιβαίνοντας, ἀλλὰ τὸν παρὰ τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ στρατηγοῦ καιρὸν ἀναμένοντες ἠνείχοντο βαλλόμενοι καὶ πίπτοντες ἐν ταῖς τάξεσιν.

[17.8] ἔνιοι δέ φασι τῷ Παυσανίᾳ μικρὸν ἔξω τῆς παρατάξεως θύοντι καὶ κατευχομένῳ τῶν Λυδῶν τινας ἄφνω προσπεσόντας ἁρπάζειν καὶ διαῤῥίπτειν τὰ περὶ τὴν θυσίαν, τὸν δὲ Παυσανίαν καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν οὐκ ἔχοντας ὅπλα ῥάβδοις καὶ μάστιξι παίειν: διὸ καὶ νῦν ἐκείνης τῆς ἐπιδρομῆς μιμήματα τὰς περὶ τὸν βωμὸν ἐν Σπάρτῃ πληγὰς τῶν ἐφήβων καὶ τὴν μετὰ ταῦτα τῶν Λυδῶν πομπὴν συντελεῖσθαι.

[18.1]δυσφορῶν οὖν ὁ Παυσανίας τοῖς παροῦσιν, ἄλλα τοῦ μάντεως ἐπ' ἄλλοις ἱερεῖα καταβάλλοντος, τρέπεται πρὸς τὸ Ἡραῖον τῇ ὄψει δεδακρυμένος, καὶ τὰς χεῖρας ἀνασχὼν εὔξατο Κιθαιρωνίᾳ Ἥρᾳ καὶ θεοῖς ἄλλοις, οἳ Πλαταιί̈δα γῆν ἔχουσιν, εἰ μὴ πέπρωται τοῖς Ἕλλησι νικᾶν, ἀλλὰ δράσαντάς γέ τι παθεῖν καὶ δείξαντας ἔργῳ τοῖς πολεμίοις, ὡς ἐπ' ἄνδρας ἀγαθοὺς καὶ μάχεσθαι μεμαθηκότας ἐστράτευσαν. [18.2] ταῦτα τοῦ Παυσανίου θεοκλυτοῦντος ἅμα ταῖς εὐχαῖς ἐφάνη τὰ ἱερὰ καὶ νίκην ὁ μάντις ἔφραζε. καὶ δοθέντος εἰς ἅπαντας τοῦ παραγγέλματος καθίστασθαι πρὸς τοὺς πολεμίους, ἥ τε φάλαγξ ὄψιν ἔσχεν αἰφνιδίως ἑνὸς ζῴου θυμοειδοῦς πρὸς ἀλκὴν τρεπομένου καὶ φρίξαντος, τοῖς τε βαρβάροις τότε παρέστη λογισμός, ὡς πρὸς ἄνδρας ὁ ἀγὼν ἔσοιτο μαχουμένους ἄχρι θανάτου. [18.3] διὸ καὶ προθέμενοι πολλὰ τῶν γέῤῥων ἐτόξευον εἰς τοὺς Λακεδαιμονίους. οἱ δὲ τηροῦντες ἅμα τὸν συνασπισμὸν ἐπέβαινον, καὶ προσπεσόντες ἐξεώθουν τὰ γέῤῥα, καὶ τοῖς δόρασι τύπτοντες πρόσωπα καὶ στέρνα τῶν Περσῶν πολλοὺς κατέβαλλον, οὐκ ἀπράκτως οὐδὲ ἀθύμως πίπτοντας. καὶ γὰρ ἀντιλαμβανόμενοι τῶν δοράτων ταῖς χερσὶ γυμναῖς συνέθραυον τὰ πλεῖστα, καὶ πρὸς τὰς ξιφουλκίας ἐχώρουν οὐκ ἀργῶς, ἀλλὰ ταῖς τε κοπίσι καὶ τοῖς ἀκινάκαις χρώμενοι καὶ τὰς ἀσπίδας παρασπῶντες καὶ συμπλεκόμενοι χρόνον πολὺν ἀντεῖχον.

[18.4] οἱ δ' Ἀθηναῖοι τέως μὲν ἠτρέμουν ἀναμένοντες τοὺς Λακεδαιμονίους, ἐπεὶ δὲ κραυγή τε προσέπιπτε πολλὴ μαχομένων καὶ παρῆν, ὥς φασιν, ἄγγελος παρὰ Παυσανίου τὰ γινόμενα φράζων, ὥρμησαν κατὰ τάχος βοηθεῖν. καὶ προχωροῦσιν αὐτοῖς διὰ τοῦ πεδίου πρὸς τὴν βοὴν ἐπεφέροντο τῶν Ἑλλήνων οἱ μηδίζοντες, [18.5] Ἀριστείδης δὲ πρῶτον μέν, ὡς εἶδε, πολὺ προελθὼν ἐβόα, μαρτυρόμενος Ἑλληνίους θεούς, ἀπέχεσθαι μάχης καὶ μὴ σφίσιν ἐμποδὼν εἶναι μηδὲ κωλύειν ἐπαμύνοντας τοῖς προκινδυνεύουσιν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος, ἐπεὶ δ' ἑώρα μὴ προσέχοντας αὐτῷ καὶ συντεταγμένους ἐπὶ τὴν μάχην, οὕτω τῆς ἐκεῖ βοηθείας ἀποτραπόμενος συνέβαλε τούτοις περὶ πεντακισμυρίους οὖσιν. [18.6] ἀλλὰ τὸ μὲν πλεῖστον εὐθὺς ἐνέδωκε καὶ ἀπεχώρησεν, ἅτε δὴ καὶ τῶν βαρβάρων ἀπηλλαγμένων, ἡ δὲ μάχη λέγεται μάλιστα κατὰ Θηβαίους γενέσθαι, προθυμότατα τῶν πρώτων καὶ δυνατωτάτων τότε παρ' αὐτοῖς μηδιζόντων καὶ τὸ πλῆθος οὐ κατὰ γνώμην, ἀλλ' ὀλιγαρχούμενον ἀγόντων.

[19.1]οὕτω δὲ τοῦ ἀγῶνος δίχα συνεστῶτος πρῶτοι μὲν ἐώσαντο τοὺς Πέρσας οἱ Λακεδαιμόνιοι: καὶ τὸν Μαρδόνιον ἀνὴρ Σπαρτιάτης ὄνομα Ἀείμνηστος ἀποκτίννυσι, λίθῳ τὴν κεφαλὴν πατάξας, ὥσπερ αὐτῷ προεσήμανε τὸ ἐν Ἀμφιάρεω μαντεῖον. ἔπεμψε γὰρ ἄνδρα Λυδὸν ἐνταῦθα, Κᾶρα δ’ ἕτερον εἰς Πτῷον ὁ Μαρδόνιος: καὶ τοῦτον μὲν ὁ προφήτης Καρικῇ γλώσσῃ προσεῖπεν, [19.2] ὁ δὲ Λυδὸς ἐν τῷ σηκῷ τοῦ Ἀμφιάρεω κατευνασθεὶς ἔδοξεν ὑπηρέτην τινὰ τοῦ θεοῦ παραστῆναι καὶ κελεύειν αὐτὸν ἀπιέναι, μὴ βουλομένου δὲ λίθον εἰς τὴν κεφαλὴν ἐμβαλεῖν μέγαν, ὥστε δόξαι πληγέντα τεθνάναι τὸν ἄνθρωπον: καὶ ταῦτα μὲν οὕτω γενέσθαι λέγεται. τοὺς δὲ φεύγοντας εἰς τὰ ξύλινα τείχη καθεῖρξαν.

ὀλίγῳ δ' ὕστερον Ἀθηναῖοι τοὺς Θηβαίους τρέπονται, τριακοσίους τοὺς ἐπιφανεστάτους καὶ πρώτους διαφθείραντες ἐν αὐτῇ τῇ μάχη̣. [19.3] γεγενημένης δὲ τῆς τροπῆς ἧκεν αὐτοῖς ἄγγελος πολιορκεῖσθαι τὸ βαρβαρικὸν εἰς τὰ τείχη κατακεκλεισμένον. οὕτω δὴ σώζεσθαι τοὺς Ἕλληνας ἐάσαντες ἐβοήθουν πρὸς τὰ τείχη: καὶ τοῖς Λακεδαιμονίοις παντάπασιν ἀργῶς πρὸς τειχομαχίαν καὶ ἀπείρως ἔχουσιν ἐπιφανέντες αἱροῦσι τὸ στρατόπεδον φόνῳ πολλῷ τῶν πολεμίων. [19.4] λέγονται γὰρ ἀπὸ τῶν τριάκοντα μυριάδων τετρακισμύριοι φυγεῖν σὺν Ἀρταβάζῳ, τῶν δ' ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος ἀγωνισαμένων ἔπεσον οἱ πάντες ἐπὶ χιλίοις ἑξήκοντα καὶ τριακόσιοι. τούτων Ἀθηναῖοι μὲν ἦσαν δύο καὶ πεντήκοντα, πάντες ἐκ τῆς Αἰαντίδος φυλῆς, ὥς φησι Κλείδημος, [19.5] ἀγωνισαμένης ἄριστα: διὸ καὶ ταῖς Σφραγίτισι νύμφαις ἔθυον Αἰαντίδαι τὴν πυθόχρηστον θυσίαν ὑπὲρ τῆς νίκης, ἐκ δημοσίου τὸ ἀνάλωμα λαμβάνοντες: Λακεδαιμόνιοι δ' ἑνὶ πλείους τῶν ἐνενήκοντα, Τεγεᾶται δ' ἑκκαίδεκα.

θαυμαστὸν οὖν τὸ Ἡροδότου, πῶς μόνους τούτους φησὶν εἰς χεῖρας ἐλθεῖν τοῖς πολεμίοις, τῶν δ' ἄλλων Ἑλλήνων μηδένα. καὶ γὰρ τὸ πλῆθος τῶν πεσόντων μαρτυρεῖ καὶ τὰ μνήματα [19.6] κοινὸν γενέσθαι τὸ κατόρθωμα: καὶ τὸν βωμὸν οὐκ ἂν ἐπέγραψαν οὕτως, εἰ μόναι τρεῖς πόλεις ἠγωνίσαντο, τῶν ἄλλων ἀτρέμα καθεζομένων:

τόνδε ποθ' Ἕλληνες νίκας κράτει, ἔργῳ Ἄρηος,

Πέρσας ἐξελάσαντες ἐλευθέρᾳ Ἑλλάδι κοινὸν

ἱδρύσαντο Διὸς βωμὸν ἐλευθερίου.

[19.7] ταύτην τὴν μάχην ἐμαχέσαντο τῇ τετράδι τοῦ Βοηδρομιῶνος ἱσταμένου κατ' Ἀθηναίους, κατὰ δὲ Βοιωτοὺς τετράδι τοῦ Πανέμου φθίνοντος, ᾗ καὶ νῦν ἔτι τὸ Ἑλληνικὸν ἐν Πλαταιαῖς ἀθροίζεται συνέδριον καὶ θύουσι τῷ ἐλευθερίῳ Διὶ̈ Πλαταιεῖς ὑπὲρ τῆς νίκης. τὴν δὲ τῶν ἡμερῶν ἀνωμαλίαν οὐ θαυμαστέον, ὅπου καὶ νῦν διηκριβωμένων τῶν ἐν ἀστρολογίᾳ μᾶλλον ἄλλην ἄλλοι μηνὸς ἀρχὴν καὶ τελευτὴν ἄγουσιν».

(Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Αριστείδης – Κάτων 17,5 – 20)

Αναρτήθηκε: Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης : Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής.