Ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος δηλώνει: Ότι οι ποιητές, οι νομοθέτες και οι φιλόσοφοι, όλοι παραδέχονται ότι υπάρχουν οι Θεοί αλλά διαφοροποιούνται αισθητά μεταξύ τους ως προς των αριθμό των Θεών, τις κατηγορίες τους, την ουσία και την δύναμη τους.

Ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος δηλώνει: Ότι οι ποιητές, οι νομοθέτες και οι φιλόσοφοι, όλοι παραδέχονται ότι υπάρχουν οι Θεοί αλλά διαφοροποιούνται αισθητά μεταξύ τους ως προς των αριθμό των Θεών, τις κατηγορίες τους, την ουσία και την δύναμη τους.

Τα επιπλέον ενδιάμεσα σχόλια μου (στο μονοκόμματο αρχαίο Ελληνικό κείμενο που θα βάλω παρακάτω, γιατί μόνον έτσι θα μάθουμε οι Έλληνες αληθινή Ελληνική Ιστορία), θα είναι πάντα μέσα σε παρένθεση και θα έχουν στην αρχή με κόκκινο χρώμα, το σύμβολο αυτό @

(@ Ας μάθουμε πρώτα Έλληνες μερικές πληροφορίες για το συγγραφικό αυτό έργο του Πλουτάρχου, που θα διαβάσετε το απόσπασμα του παρακάτω.

Ο «Ερωτικός» του Πλουτάρχου είναι από τα διαλογικά του έργα με θέμα τον έρωτα.

Η συζήτηση για τον έρωτα έγινε στις Θεσπιές, κάτω από τον Ελικώνα, όπου ο νεόπαντρος Πλούταρχος με τη γυναίκα του Τιμόξενα βρίσκονται εκεί για να συμμετάσχουν στην γιορτή των «Ερωτιδίων» και τώρα την αναπαράγει ο γιος του Πλουτάρχου Αυτόβουλος ύστερα από πρόταση του φίλου του Φλαβιανού.

Ας δούμε τώρα Έλληνες το μονοκόμματο αρχαίο κείμενο με απόδοση στην νεοελληνική γλώσσα, που αφορά το θέμα αυτής της ανάρτησης).

«Αφού απαγγέλθηκαν από το Δαφναίο αυτοί οι στίχοι, πήρε πάλι το λόγο ο πατέρας μου (@ ο Πλούταρχος) και είπε: «Αυτά για όνομα του Δία, πράγματι δεν είναι ολοφάνερη κυριαρχία του θεού (@ Έρωτα) μέσα μας;

Αυτό δεν είναι θεόσταλτη θαλασσοταραχή μέσα μας;

Τι τέλος πάντων τόσο σπουδαίο παθαίνει η Πυθία μόλις αγγίξει τον τρίποδα;

Ποια στοιχεία (@ της ψυχής) συνεπαρμένων ξεσηκώνει ο αυλός και τα τραγούδια της Κυβέλης και το τύμπανο;

Βέβαια, πολλοί βλέπουν το ίδιο σώμα και το ίδιο κάλλος, αλλά ένας «δαγκώνει τη λαμαρίνα, ο εραστής· για ποιον λόγο; »

Ούτε το μαθαίνουμε ούτε το καταλαβαίνουμε, καθώς ο Μένανδρος λέει: «Είναι στιγμή που η ψυχή αφόρητα πονάει και μόνο όποιος την ... πάτησε γνωρίζει τι τραβάει»·

Αιτία είναι ο θεός (@ Έρωτας) που τον ένα τον φλογίζει και τον άλλο τον αφήνει αδιάφορο.

Αυτό που ήταν η κατάλληλη στιγμή να ειπωθεί στην αρχή πιο ταιριαστά, ούτε τώρα «γιατί τώρα γέρασε από το μυαλό μου» κατά τον Αισχύλο νομίζω ότι θα το αφήσω χωρίς να το πω· γιατί είναι ογκόλιθος.

Ίσως, φίλε μου, από όλα τα άλλα, όσα αντιλαμβανόμαστε χωρίς τις αισθήσεις, άλλα γίνονται αποδεκτά με το μύθο, άλλα με το νόμο κι άλλα με τη λογική· για τις πεποιθήσεις μας για το θεό (@ Έρωτα) γενικά έχουν γίνει ηγεμόνες και δάσκαλοι μας οι ποιητές και οι νομοθέτες και οι φιλόσοφοι, που όλοι τους παραδέχονται ότι υπάρχουν οι θεοί αλλά διαφοροποιούνται αισθητά μεταξύ τους ως προς τον αριθμό (@ των Θεών), τις κατηγορίες τους, την ουσία και την δύναμή τους».

(@ «ὅσα μὴ δι᾽ αἰσθήσεως ἡμῖν εἰς ἔννοιαν ἥκει», « όσα αντιλαμβανόμαστε χωρίς τις αισθήσεις».

Η εξήγηση μεταφυσικών φαινομένων δεν επιτυγχάνεται με τον ορθολογισμό.

Στην προσέγγιση εννοιών (όπως Θεός, αθανασία, ψυχή κλπ.) συνέβαλαν τα μέγιστα ποιητές, φιλόσοφοι και νομοθέτες και με κάποιες αποκλίσεις τις περιέγραψαν, τις ιεράρχησαν, τις αμφισβήτησαν κλπ.

Όμως, σε όλους τους κοινή είναι η αποδοχή της ύπαρξης του Θεού Έρωτα).

«Εκείνοι λοιπόν οι φιλόσοφοι, «απρόσβλητοι από αρρώστιες και αγέραστοι στο χρόνο, στον πόνο αδοκίμαστοι κι έχοντας ξεγλιστρήσει από το μαύρο τον πορθμό του τρομοκράτη Χάρου (@ Αχέροντα)»·

Δεν παραδέχονται λοιπόν τις ποιητικές Έριδες και Λιτές, δε θέλουν να ομολογήσουν ότι ο Δείμος και ο Φόβος είναι παιδιά του Άρη· αντιμάχονται, επίσης, για πολλά και τους νομοθέτες, όπως ο Ξενοφάνης που συμβούλευε τους Αιγύπτιους να μη τιμούν τον Όσιρη ως θεό, αν τον νομίζουν θνητό, ή να μην τον κλαίνε αν τον θεωρούν θεό».

(@ Λιτές: Κόρες του Θεού Δία και αδελφές της Άτης, που είναι Θεότητες των συμφορών και της δυστυχίας των ανθρώπων.

Οι Λιτές είναι κόρες του Θεού Δία, ρυτιδιασμένες, κουτσές και λοξοθωρούσες.

Ακολουθούν την αδελφή τους, την ολέθρια Άτη, χωρίς ποτέ να την προφταίνουν, και προσπαθούν να θεραπεύσουν τα κακά που εκείνη προκαλεί στους ανθρώπους.

Όποιος από αυτούς που έχουν προβεί σε άφρονες πράξεις καλοδέχεται τις Λιτές, λαμβάνει απλόχερα θεϊκές ευεργετικές ευλογίες.

Στην αντίθετη περίπτωση, που ο φταίχτης δεν τις καλεί, του προκαλούν νέες συμφορές.

Σε κείμενα μεταγενέστερα των Ομηρικών, η λειτουργία των Λιτών μεταβλήθηκε, ακολουθώντας την αντίστοιχη μεταστροφή στην αντίληψη σχετικά με την Άτη.

Όλες πλέον παρουσιάζονται ως εκδικήτριες του κακού, με ρόλο ανάλογο της Δίκης, της Νεμέσεως και των Ερινυών.

Η Άτη είναι θεότητα της Ελληνικής μυθολογίας, ενσάρκωση της βλάβης.

Στα αρχαία Ελληνικά η λέξη ἀτη[α] σήμαινε τη «σύγχυσιν φρενών», την απερισκεψία που οφειλόταν σε πλάνη που απέστελναν οι Θεοί.

Η Άτη είναι η προσωποποίηση της βλάβης του μυαλού και των απερίσκεπτων πράξεων, καθώς και των αποτελεσμάτων αυτών των πράξεων.

Οδηγεί τόσο τους ανθρώπους, όσο και τους Θεούς, στην παρεκτροπή και σε ανεύθυνες πράξεις.

Η Άτη είναι συμφορά που χτυπά κατακέφαλα, τυφλώνοντας το νου και επιφέροντας την καταστροφή.

Μετά από ό,τι κακό και δυστύχημα έχει αποστείλει η Άτη, προσέρχονται οι Λιταί για να τα θεραπεύσουν).

«Κάποιοι πάλι ποιητές και νομοθέτες, καθώς οι φιλόσοφοι αναγορεύουν σε θεούς κάποιες ιδέες και αριθμούς και μονάδες και πνεύματα, ούτε αντέχουν να τους ακούν ούτε μπορούν να τους καταλάβουν.

Αυτές οι απόψεις έχουν μεγάλη δυσκολία και διαφορά.

Όπως ακριβώς υπήρχαν κάποτε στην Αθήνα τρεις φατρίες, οι Παράλιοι δηλαδή και οι Διάκριοι και οι Πεδινοί που δυσανασχετούσαν και είχαν αντιπαλότητα μεταξύ τους κι έπειτα όλοι ομονόησαν, ψήφισαν ομαδικά το Σόλωνα και τον ανέδειξαν από κοινού διαιτητή και άρχοντα και νομοθέτη, αφού αναντίρρητα απέδειξε ότι κατείχε τα πρωτεία στην αρετή, εντελώς παρόμοια οι τρεις διαφορετικές στάσεις σχετικά με τους θεούς, που ψηφίζουν διαφορετικά και δε δέχονται εύκολα τις απόψεις των άλλων, για ένα συμφωνούν με σιγουριά και από κοινού συμπεριλαμβάνουν στους θεούς τον Έρωτα οι άριστοι μεταξύ των ποιητών, των νομοθετών και των φιλοσόφων «επαινώντας τον εξαιρετικά με ομαδική φωνή», όπως εξέλεξαν με ομοφωνία τον Πιττακό ως τύραννο, όπως γράφει για τους Μυτιληναίους ο Αλκαίος».

(@ Τα δυο παραδείγματα με το Σόλωνα και τον Πιττακό αναφέρονται για να ενισχυθεί η άποψη του Πλουτάρχου ότι, όπως βρέθηκαν πολιτικοί άρχοντες που λειτούργησαν ενωτικά στις σπαρασσόμενες πολιτικές παρατάξεις του τόπου τους, επιβλήθηκαν και αναγνωρίσθηκαν ως αναμφισβήτητοι.

Έτσι και ο Θεός Έρωτας, ως αδιαμφισβήτητος, ένωσε τις διαφορετικές σχετικά φωνές των ποιητών, των φιλοσόφων και των νομοθετών για την ύπαρξη, τις ιδιότητες, την ιεραρχία των Θεών κλπ).

«Για μας (@ Τον Πλούταρχο, τους άλλους ιερείς και τους πιστούς), πάλι, βασιλιάς και άρχοντας και ηγέτης ο Έρωτας, σύμφωνα με τον Ησίοδο και τον Πλάτωνα και το Σόλωνα, κατεβαίνει από τον Ελικώνα στην Ακαδημία στεφανωμένος και εισέρχεται στολισμένος με πολλά άρματα αγάπης και συντροφικότητας, όχι, όπως λέει ο Ευριπίδης, «έχοντας ζευχθεί με ασουλούπωτα δεσμά», φορτώνοντας αυτός από ντροπή (@ στον Έρωτα) ψυχρή και καταναγκαστική υποχρέωση, αλλά ως μια υποχρέωση γοργόφτερη που οδηγεί στα ωραιότερα πράγματα που υπάρχουν στη φύση και στα πιο θεϊκά, για τα οποία άλλοι έχουν μιλήσει πολύ καλύτερα από μένα».

(Πλούταρχος, Ερωτικός, 18-19, p. 437, p. 439).

(@ «περὶ ὧν ἑτέροις εἴρηται βέλτιον», « για τα οποία άλλοι έχουν μιλήσει πολύ καλύτερα από μένα».

Εδώ ο Πλούταρχος με σεμνότητα αναγνωρίζει ότι άλλοι συγγραφείς, ποιητές και φιλόσοφοι, αναφέρθηκαν πολύ πιο εύστοχα στον Έρωτα.

Ήταν εξάλλου γνωστό ότι πολλοί είχαν γράφει Ερωτικούς λόγους.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε Έλληνες λατρευτές του Ελληνικού Πανθέου, ότι όταν μιλάει ο Αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος για Θεούς, δεν εννοεί ότι είναι οι φυσικές δυνάμεις, ή Ιδέες, ή απλά συμβολισμοί, αλλά ότι είναι Θεϊκές Οντότητες που επικαλούνταν οι Έλληνες.

Εδώ και το λινκ της προηγούμενης ανάρτησης μου, που το επιβεβαιώνει αυτό που λέω.

https://ellinonkyklos.blogspot.com/2019/08/blog-post_22.html

Εδώ και ολόκληρο μονοκόμματο το αρχαίο Ελληνικό κείμενο:)

«λεχθέντων οὖν ὑπὸ τοῦ Δαφναίου τῶν μελῶν ἐκείνων, «ὡς ...» ὑπολαβὼν ὁ πατήρ «ταῦτ᾽» εἶπεν [p. 437] «ὦ πρὸς τοῦ Διός, <οὐ> θεοληψία καταφανής; οὗτος οὐ δαιμόνιος σάλος τῆς ψυχῆς; τί τοσοῦτον ἡ Πυθία πέπονθεν ἁψαμένη τοῦ τρίποδος; τίνα τῶν ἐνθεαζομένων οὕτως ὁ αὐλὸς καὶ τὰ μητρῷα καὶ τὸ τύμπανον ἐξίστησιν; ἡμῖν ταὐτὸ σῶμα πολλοὶ καὶ ταὐτὸ κάλλος ὁρῶσιν, εἴληπται δ᾽ εἷς ὁ ἐρωτικός διὰ τίν᾽ αἰτίαν; οὐ γὰρ μανθάνομέν γέ που τοῦ Μενάνδρου λέγοντος οὐδὲ συνίεμεν, «καιρός ἐστιν ἡ νόσος ψυχῆς, ὁ πληγεὶς δ᾽ εἴσω δὴ τιτρώσκεται»· ἀλλ᾽ ὁ θεὸς αἴτιος τοῦ μὲν καθαψάμενος τὸν δ᾽ ἐάσας». «ὃ τοίνυν ἐν ἀρχῇ καιρὸν εἶχε ῥηθῆναι μᾶλλον οὐδὲ νῦν «ὅτι νῦν ἦλθεν ἐπὶ στόμα» κατ᾽ Αἰσχύλον ἄρρητον ἐάσειν μοι δοκῶ· καὶ γάρ ἐστι παμμέγεθες. ἴσως μὲν γάρ, ὦ ἑταῖρε, καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων, ὅσα μὴ δι᾽ αἰσθήσεως ἡμῖν εἰς ἔννοιαν ἥκει, τὰ μὲν μύθῳ τὰ δὲ νόμῳ τὰ δὲ λόγῳ [p. 438] πίστιν ἐξ ἀρχῆς ἔσχηκε· τῆς δ᾽ οὖν περὶ θεῶν δόξης καὶ παντάπασιν ἡγεμόνες καὶ διδάσκαλοι γεγόνασιν ἡμῖν οἵ τε ποιηταὶ καὶ οἱ νομοθέται καὶ τρίτον οἱ φιλόσοφοι, τὸ μὲν εἶναι θεοὺς ὁμοίως τιθέμενοι, πλήθους δὲ πέρι καὶ τάξεως αὐτῶν οὐσίας τε καὶ δυνάμεως μεγάλα διαφερόμενοι πρὸς ἀλλήλους. ἐκεῖνοι μὲν γὰρ οἱ τῶν φιλοσόφων «ἄνοσοι καὶ ἀγήραοι πόνων τ᾽ ἄπειροι, βαρυβόαν πορθμὸν πεφευγότες Ἀχέροντος»·

ὅθεν <οὐ> προσίενται ποιητικὰς Ἔριδας οὐ Λιτάς, οὐ Δεῖμον οὐ<δὲ> Φόβον ἐθέλουσι θεοὺς εἶναι <καὶ> παῖδας Ἄρεος ὁμολογεῖν μάχονται δὲ περὶ πολλῶν καὶ τοῖς νομοθέταις, ὥσπερ, Ξενοφάνης Αἰγυπτίους ἐκέλευσε τὸν Ὄσιριν, εἰ θνητὸν νομίζουσι, μὴ τιμᾶν ὡς θεόν, εἰ δὲ θεὸν ἡγοῦνται μὴ θρηνεῖν. αὖθις δὲ ποιηταὶ καὶ νομοθέται, φιλοσόφων ἰδέας τινὰς καὶ ἀριθμοὺς μονάδας τε καὶ πνεύματα θεοὺς ποιουμένων, οὔτ᾽ ἀκούειν ὑπομένουσιν οὔτε συνιέναι δύνανται. πολλὴν δ᾽ ὅλως ἀνωμαλίαν ἔχουσιν αἱ δόξαι καὶ διαφοράν. ὥσπερ οὖν ἦσάν ποτε τρεῖς στάσεις Ἀθήνησι, Παράλων Ἐπακρίων Πεδιέων, χαλεπῶς ἔχουσαι καὶ διαφερόμεναι πρὸς ἀλλήλας· ἔπειτα δὲ πάντες ἐν ταὐτῷ γενόμενοι καὶ τὰς [p. 439] ψήφους λαβόντες ἤνεγκαν πάσας Σόλωνι, καὶ τοῦτον εἵλοντο κοινῇ διαλλακτὴν καὶ ἄρχοντα καὶ νομοθέτην, ὃς ἔδοξε τῆς ἀρετῆς ἔχειν ἀδηρίτως τὸ πρωτεῖον· οὕτως αἱ τρεῖς στάσεις αἱ περὶ θεῶν διχοφρονοῦσαι καὶ ψῆφον ἄλλην ἄλλη φέρουσαι, καὶ μὴ δεχόμεναι ῥᾳδίως τὸν ἐξ ἑτέρας περὶ ἑνὸς βεβαίως ὁμογνωμονοῦσι, καὶ κοινῇ τὸν Ἔρωτα συνεγγράφουσιν εἰς θεοὺς ποιητῶν οἱ κράτιστοι καὶ νομοθετῶν καὶ φιλοσόφων «ἀθρόᾳ φωνᾷ μέγ᾽ ἐπαινέοντες» ὥσπερ ἔφη τὸν Πιττακὸν ὁ Ἀλκαῖος αἱρεῖσθαι τοὺς Μυτιληναίους τύραννον.

ἡμῖν δὲ βασιλεὺς καὶ ἄρχων καὶ ἁρμοστὴς ὁ Ἔρως ὑφ᾽ Ἡσιόδου καὶ Πλάτωνος καὶ Σόλωνος ἀπὸ τοῦ Ἑλικῶνος εἰς τὴν Ἀκαδήμειαν ἐστεφανωμένος κατάγεται καὶ κεκοσμημένος εἰσελαύνει πολλαῖς συνωρίσι φιλίας καὶ κοινωνίας, οὐχ οἵαν Εὐριπίδης φησὶν «ἀχαλκεύτοισιν ἐζεῦχθαι πέδαις», ψυχρὰν οὗτός γε καὶ βαρεῖαν ἐν χρείᾳ περιβαλὼν ὑπ᾽ αἰσχύνης ἀνάγκην, ἀλλ᾽ ὑποπτέρου φερομένης ἐπὶ τὰ κάλλιστα τῶν ὄντων καὶ θειότατα, περὶ ὧν ἑτέροις εἴρηται βέλτιον».

(Πλούταρχος, Ερωτικός, 18-19, p. 437, p. 439).

Αναρτήθηκε: Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης : Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής.