Αγώνας δρόμου με Επιτάφιο (Στιπλ)... Αποκλειστικά για τους Παπάδες, της Ορθόδοξης Εβραιοχριστιανικής Εκκλησίας !!!

     

(@ Αυτό το κείμενο, για ν’ αποκτήσει το ιερό και Ορθόδοξο κύρος, της Εβραιοχριστιανικής Εκκλησίας: Έχει γραφτεί στην Καθαρεύουσα... για να δοθεί, το ιερό Ορθόλοξο κύρος, που του αρμόζει... Και που θα εκλείπει πάντα... από την Αιρετική Μαλλιαρή Δημοτική !!! (Δες τι έγινε στα Ευαγγελικά !!!)

Η ταχύτης ορισμένων ιερέων έχει διαφύγει της προσοχής των προπονητών της Εθνικής, ίσως επειδή οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι τόσον καλοί εκλέκτορες όσο δείχνουν.

Και εξηγούμαι: Πώς είναι δυνατόν να καταρτισθεί ομάς ιερέων για δρόμους ταχύτητας και ημιαντοχής... Όταν τα υποτιθέμενα λαγωνικά ταλέντων δεν παρευρίσκονται συστηματικά σε εκδηλώσεις της Ορθοδοξίας ανά την επαρχία ;

Αληθώς, εάν οι «σκάουτερς» εμφανισθούν Μεγάλη Παρασκευή βραδάκι σε πόλεις και γειτονιές με λαμπρή παράδοση στα εκρηκτικά και στα βεγγαλικά, θα διαπιστώσουν ότι ορισμένοι ιερείς, φαινομενικά βραδύποδες, ξεπερνούν σε ταχύτητα και πήδους και αυτές τις χιλιοτραγουδισμένες ελαφίνες.

Πριν όμως επεξηγηθεί τι μετατρέπει έναν πράο ιερέα στον περιβόητον εκείνον φτερωτόν εμποδιστή Θεολόγο Έντγουιν Μόζες, που είχε σαρώσει τα Ολυμπιακά μετάλλια με τη Βοήθεια του Κυρίου, πρέπει, γενικεύοντας, να τονίσομε ότι πλήθος εκπληκτικών αθλητικών επιδόσεων επιτυγχάνεται, όταν ο αθλητής βρεθεί σε κάποια δεινή κατάσταση.

Και δεν θα αναφέρω πόσον καθείς εξ ημών, αναγνώστα, μετατρέπεται εις ωκύποδα λαγό, όταν τον πιάσει καμία ξαφνική ανάγκη στη μέση του δρόμου και τρέχει άπελπις προς την κοντινότερη τουαλέτα ή σύδεντρο, για να ανακουφιστεί.

Παρενθετικά τονίζω πως προσωπικώς υπήρξα μάρτυς αγώνων κολυμβητικών όπου ένας αθλητής άσημος, ο Ιωάννης, μετά βίας επιπλέων κατά τα άλλα, απέσπασε το χρυσό μετάλλιο αφήνοντας πολύ οπίσω του τα φαβορί και συντρίβοντας το ατομικό του ρεκόρ.

Τι είχε συμβεί;

Ο κολυμβητής ολίγον μετά την έναρξη του αγωνίσματος διαπίστωσε ότι εις το υδάτινο κουλουάρ του είχεν εισέλθει μακρουλός όφις, του γένους Nerophida Greca Sodomosa και ο δύσμοιρος νεανίας προκειμένου να αποφύγει το φίδι (ήτο και παρθένος!) μετετράπη εις κρις-κραφτ.

Ας επανέρθουμε όμως στα της Εκκλησίας.

Με το άγχος που καταλαμβάνει σύγκορμους τους μεγάλους δρομείς, ολίγον μόλις πριν δοθεί η εκκίνηση του αθλήματος, οι ιερείς προετοιμάζονται διά την περιφοράν του Επιταφίου.

Δεν έχουν, ως είναι φυσικό, δεχθεί εντολές για το τέμπο που θα ακολουθήσουν κατά την περιφορά του Επιταφίου.

Στην αρχή της διαδρομής και ενόσω βρίσκονται εντός του Ιερού Ναού ο ρυθμός τους είναι αργός, υπέρ το δέον αργός, διότι οι καψεροί δε θέλουν με τίποτα να διαβούν την πύλη.

Κοντά εκεί στην πύλη, κάποιος νεαρός ιερωμένος, ο πλέον άπειρος Διάκος συνήθως, ακούει την έκρηξη του πρώτου βαρελότου, και εν τη απογνώσει του, αντί να οπισθοχωρήσει φωνάζοντας το Μεσολογγίτικο εκείνο «Πίσω, πίσω στα κανόνια» και νομίζοντας συνάμα ότι θα γκρεμιστεί η Εκκλησιά, που σείστηκε από τον κρότο, κάνει ο δόλιος το ολέθριο λάθος να τρέξει προς τα έξω, συμπαρασύροντας έτσι και την υπόλοιπη ομάδα των ιερέων.

Επ’ ολίγον, το συσσωρευμένο εκτός του ναού πλήθος, ο άμαχος πληθυσμός δηλαδή, διασώζει τους ιερείς δημιουργώντας προκάλυψη και κρατά ακόμα το ρυθμό της πορείας τους σε χαμηλό τέμπο.

Οι ιερείς σκιάζονται από τη συνεχή ρίψη κροτίδων και τούτο ίσως έχει ελαφρές επιπτώσεις εις το χρώμα των εσωρούχων τους.

Όμως ακόμα δε φοβούνται μήπως διαμελιστούν χρονιάρα μέρα.

Παρενθετικά, ο διαμελισμός τους θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο, να αποτελεί στοχοθεσία τους.

Διότι, εφόσον είναι άγιοι άνθρωποι, ευθύς μόλις μετατραπούν σε χαρτοπόλεμο ή κιμά, η βροχή των ιερών τους λειψάνων θα επιπέσει δωρεάν επί των πιστών ως ζωοδότρα ψιχάλα και θα τους καθαγιάσει κι εκείνους.

Διά να μην πολυλογούμε, η αυξημένη ποσότης πυρίτιδας ορισμένων βαρελότων και το σφιχτό τους περιτύλιγμα, καθώς και οι εκρήξεις των που σημειώνονται όλο εν και εγγύτερα στα ποδάρια των παπάδων, δίδει επιτέλους στην ομάδα ρυθμό κοπαδιού αντιλοπών που τρέχει αλλόφρον στη σαβάνα, δεξιά κι αριστερά κι εμπρός, εις την προσπάθειά να αποφύγει συντονισμένη επίθεση αιμοβόρων λεαινών.

Όμοια τρομάρα καταλαμβάνει και τους βαστάζους, οπότε ο Επιτάφιος διασχίζει ιλιγγιωδώς τας οδούς ως φορείο Ινδού μαχαραγιά, υποβασταζόμενο από τέσσερις δούλους, ο οποίος έχει αργήσει στο ραντεβού του διά μίαν παρτίδα Κάμα-Σούτρα, μετά της Χαλιμάς.

Και θα ενόμιζε κανείς ότι οι ιερείς, έχοντας ταλαιπωρηθεί τόσον θα κοψοχολιάζονταν και θα λαχάνιαζαν, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν από την εξάντληση και το φόβο.

Πλην όμως και ενώ η κόπωσις βαραίνει τα πόδια, ενώ μυρίζει παντού καψαλισμένη γενειάδα, ενώ ορισμένοι πέφτουν πατώντας τα άμφιά τους και περδικλώνονται από τα πετραχήλια τους, πρέπει να αντέξουν και για το φίνις.

Τω όντι, μία ομάς πιστών περιμένει εις την τελική ευθεία.

Ο Επιτάφιος βρίσκεται στο βιράζ, ετοιμάζεται να στρίψει για να ξαναμπεί στην ασφάλεια του ναού.

Τότε, δυστυχώς για τον κλήρο, η ομάς των πιστών ανάπτει τα περίφημα χαλκούνια.

Φως, ουχί φως ιλαρόν, μα φως τσουρουφλιστόν ξεχύνεται από τους σωλήνες.

Οι τσίκες ως πύρινος καταρράκτης εξακοντίζονται κατά των ιερέων.

Θαρρεί κανείς ότι δαίμονες ξερνούν ισχυρά δόση από τα ζέοντα καζάνια της κολάσεως κατά των ευσεβών πιστών.

Θαρρεί ότι κακώς είχεν αμαρτήσει και ότι τώρα ήρθε η στιγμή που θα πλερώσει για όλα, ότι τώρα θα γενεί σουφλιμάς, καπνιστό χοιρομέρι ή σύγλινο Μάνης.

Οι ιερείς στα έσχατα της αντοχής τους τρέχουν προς τον ναό.

Τρέχουν και συνάμα παρακαλούν τον Θεό να τους σπλαχνιστεί.

Άλλοι μετανιώνουν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την ανεργία διά του λειτουργήματος τούτου.

Ωιμέ, ένας τους πέφτει χαμαί.

Γονατίζει, κλαίει σπαρακτικώς, εξαπολύει αφορισμούς κατά δικαίων και αδίκων, δεν αντέχει περισσότερο.

Την ώρα εκείνη θα έδινε όλα τα πλούτη των ουρανών για να μείνει σώος.

Στα ώτα του σφυρίζουν σαλιόρες, τα ράσα του έχουν καψαλιστεί.

Το εσώβρακόν του, λευκόν αρχικώς, μετατρέπεται εις καφετί...

Την ίδια ακριβώς στιγμή ένας άλλος ιερεύς, έχοντας απαρατήσει τον Επιτάφιο στα κορόιδα, θριαμβευτής, εισέρχεται εντός του ναού, κόβει το νήμα ορμώντας προς την ασφάλεια του ιερού.

Ούτε μία φορά δεν εκστομίζει το «άρατε πύλας», όχι τρις!

Ποιος καθυστερεί τέτοιαν ώρα με τυπικούρες !!!

Και αλίμονο στο νεωκόρο που βρίσκεται πίσω από την αμπαρωμένη πόρτα.

Η έφοδος του κοψοχολιασμένου παπά είναι ορμητικότερη από δρολάπι.

Καμία θύρα, ουδέ καν καστρόπορτα, θα άντεχε τη σπρωξιά του.

Ο νεωκόρος, ανήμπορος να αμυνθεί, ανήμπορος να παραμερίσει τρώει την πόρτα στα μούτρα.

Και είτε θα κάνει ανάσταση ξετσαουλιαομένος και φαφούτης είτε θα καταπλακωθεί, οπότε θ' αναστηθεί στ' αληθινά και θα υπάγει στον Παράδεισο (ζητώντας πάντως να μένει μακριά από την πύλη του).

(@ Εδώ μιά έμμεση αναφορά μου στο διήγημα του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη «Άρατε Πύλας» του 1891, όπου ο Μπάρμπα Κώστας, καντηλανάφτης, περίμενε την αυγή του Μεγάλου Σαββάτου την είσοδο του Επιταφίου, για να υποδυθεί το ρόλο του Αδάρχου.

Όμως σχετικά αφηρημένος και μην περιμένοντας τέτοια ώθηση από τον παπά, χτυπήθηκε κατάμουτρα από το ορμητικό άνοιγμα της δίφυλλης πόρτας του ναού και έχασε όλα του τα δόντια).

Ο εισελθών πρωταθλητής ιερεύς είναι εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια αλλά όρθιος.

Χαιρετά τα παπαδοπαίδια, χαιρετά τους πιστούς με σηκωμένους τους γρόνθους ψηλά.

Και οποία η αντίθεσις, οποία η τραγικότης, αλλά και η ομορφιά του αθλητισμού: το γέλιο και τα υψωμένα χέρια του νικητού από τη μια, οι λυγμοί του ηττημένου από την άλλη...

Αναρτήθηκε: Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης : Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής.