Ένα ποίημα του Ελληνικού Πανθέου, για την Ρόδο !!! Και με Ιστορική αναδρομή (γι΄αυτούς πού γνωρίζουν την Ιστορία της Ρόδου).

ΡΟΔΟΣ

Νύφη χρυσή του Αιγαίου, ροδογέννητη...

Κ΄ ηλιοστεφάνωτη και μυριανθούσα...

Στου αφρολουσμένου σου πελάγου τα κύματα...

Ίδια Αφροδίτη έγινες, ξανθομαλλούσα.

Την ώρα πού με το άρμα του ο Απόλλωνας...

Στις πύλες μπρος του Ολύμπου, είχε φτάσει...

Απ΄ το ταξίδι του, το ουρανοδρόμητο...

Πού ο Κοσμοκράτορας ο Δίας, του είχε μοιράσει...

Τη γη στους Έλληνες Θεούς, ανάβλυσες...

Ρόδο Θεά, δροσολουσμένη...

Απ΄ τους βυθούς σου, μαργαριτάρια κύλησαν πάνω σου...

Όπως στην Αναδυομένη.

Ο Φοίβος τότε, από το Δία ζήτησε...

Για νύφη, για βωμό και για πατρίδα...

Εσένα, Θεά Ρόδο, σ΄ ερωταγκάλιασε...

Με της ψυχής του, κάθε χρυσοαχτίδα.

Σου ΄πλεξε ο Απόλλωνας, με ρόδα τη Κορώνα σου...

Και με διαμάντια, την γαλάζια φορεσιά σου...

Σε γέμισε, με κάθε λογής πετράδια ανεκτίμητα...

Στόλισε, την αιθέρια ομορφιά σου.

Κ΄ έγινες, του φωτός παλάτι, και του Έρωτα...

Των λουλουδιών βασίλισσα, κ΄ η δόξα...

Της γλυκομάνας μας Ελλάδας, πού σε τύλιξε...

Μες στης Αθανασίας της, τα ουράνια τόξα.

Μα ήρθαν την ομορφιά την ακατάλυτη...

Να τη χαλάσουν, ξένοι Θεομπαίχτες... (@ Εβραιοχριστιανοί)

Και τη γλυκόπνοη ψυχή σου να μολύνουνε...
Μπουλούκια οι Βάρβαροι, κ΄οι Μαυροφορεμένοι κλέφτες.
 (@ Εβραιοχριστιανοί παπάδες).

Σαν τ΄ άγρια όρνια, πέσαν στ΄ ακρογιάλια σου...
Μαύροι παπάδες και κουρσάροι...
Μα κι ακόμα και λαοί, πού Χριστιανοί θέλαν να λέγονται...

Λέρωσαν με αίμα και με θάνατο, τ΄ ιερό σου το «κουφάρι»...

Στους ιερούς βωμούς σου, ήρθαν και έστησαν...

Αλλόθρησκων Θεών, βαριά τεμένη.

(@ Εβραιοχριστιανικές Εκκλησίες και τζαμιά).

Κι ακάνθινο στεφάνι σου φορέσανε... (@ Το στεφάνι του Ιησού).

Ρόδο κατακαημένη.

 Σκλάβα όμως κι αν έζησες, δε λύγισες...

 Αιώνες κράτησες, Ελληνική Λατρεία και Πατρίδα...

 Πάντα προσμένοντας, τους «Ειδωλολάτρες» Έλληνες...

 Ως μία λύτρωση, σαν μιά κρυφή ελπίδα...

Το ματωμένο στέμμα σου...

Δεν έσκυψε, να προσκυνήσει σπάθες και κανόνια...

Μέσ΄ απ΄ τις φλόγες σου αναγεννιόσουνα...

Όπως ο Φοίνικας, Ρόδος, αιώνια.

Μαζί μ΄ εσένα και οι σύμμαχοι σου χάλκεψαν...

Της ηρωικής σου αντίστασης, το ατσάλι...

Της Λευτεριάς το λάβαρο ανεμίζοντας...

Μ΄ορθόστητο, περήφανο κεφάλι.

Ήρθα ικέτης στα πελάγη σου...
Μ' Ελληνική λαχτάρα και φωτιά στα στήθη...
Χρυσόγελο αναγάλλιασμα, απ΄ την όψη σου...
Βαθιά, μέσ΄ στην ψυχή μου εχύθη.

Σ΄ ενός Ολύμπιου καθαρμού το βάφτισμα...
Λούστηκα, Θεά Ρόδο, κάτω από το φως σου...
Και φεγγοβόλησε, σαν μιά Ανάσταση...
Μέσα στα σπλάχνα μου ο λυτρωμός σου.

Αναρτήθηκε: Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης : Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής.