Η παραίνεση του Αβδηρίτη Μεγακρέοντα : Όλοι οι κάτοικοι της αρχαίας πόλης των Αβδήρων, να συγκεντρωθούν ως ικέτες σε όλους τους ναούς τους και να ζητήσουν Θεϊκά ανταλλάγματα από τις Θεϊκές Οντότητες των Θεών (για να γλυτώσουν από την φιλοξενία και την φροντίδα των πλούσιων δείπνων που απαιτούσε ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης)... Και σήμερα κάποιοι νεοέλληνες συγγραφείς (μας λένε στα βιβλία τους), ότι όλα αυτά δεν τα έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες για τις Θεϊκές Οντότητες των Θεών (και Θεών μας), αλλά δήθεν για κάποιους ανύπαρκτους Ιδεοθεούς και φυσικές δυνάμεις !!!

Η παραίνεση του Αβδηρίτη Μεγακρέοντα : Όλοι οι κάτοικοι της αρχαίας πόλης των Αβδήρων, να συγκεντρωθούν ως ικέτες σε όλους τους ναούς τους και να ζητήσουν Θεϊκά ανταλλάγματα από τις Θεϊκές Οντότητες των Θεών (για να γλυτώσουν από την φιλοξενία και την φροντίδα των πλούσιων δείπνων που απαιτούσε ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης)...

Και σήμερα κάποιοι νεοέλληνες συγγραφείς (μας λένε στα βιβλία τους), ότι όλα αυτά δεν τα έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες για τις Θεϊκές Οντότητες των Θεών (και Θεών μας), αλλά δήθεν για κάποιους ανύπαρκτους Ιδεοθεούς και φυσικές δυνάμεις !!!

(Στην φωτογραφία η διεθνούς φήμης Ελληνίδα μεσόφωνος ή μέτζο-σοπράνο (mezzo-soprano) Κασσάνδρα Δημοπούλου, στην τοποθεσία Hellenic Opera Corporation / Εταιρία Λυρικού Θεάτρου Ελλάδος).

Τα επιπλέον ενδιάμεσα σχόλια μου (στο μονοκόμματο αρχαίο Ελληνικό κείμενο που θα βάλω), θα είναι πάντα μέσα σε παρένθεση και θα έχουν στην αρχή με κόκκινο χρώμα, το σύμβολο αυτό @

(@ Η Περιγραφή από τον Ηρόδοτο, των πλούσιων δείπνων που απαιτούσε ο Πέρσης βασιλιάς Ξέρξης και η παραίνεση και συμβουλή του Αβδηρίτη Μεγακρέοντα προς όλους τους Αβδηρίτες (να γίνουν όλοι ικέτες στους ναούς), ζητώντας την βοήθεια των Θεϊκών Οντοτήτων των Θεών).

«119. Αλλά παρόμοιοι επίσης ήταν και σε άλλες πόλεις οι οικονομικοί απολογισμοί όσων είχαν την ευθύνη για τη φιλοξενία των Περσών.

Τα δείπνα λοιπόν πραγματοποιούνταν με κάποιο σαν και τον παρακάτω τρόπο, προαναγγέλλονταν δηλαδή πριν από πολύ καιρό και οργανώνονταν με πολύ φροντίδα.

Και από τη μια μεριά, όταν οι κήρυκες ανάγγελλαν τριγύρω τη σχετική ειδοποίηση και αυτή μαθαίνονταν έγκαιρα, οι κάτοικοι της πόλης μοίραζαν σιτάρι και έκαναν όλοι τους αλεύρι από σιτάρι και από χονδροαλεσμένο κριθάρι, έπειτα από παρατεταμένη εργασία μηνών».

(@ «σῖτον», «σιτάρι» : Εδώ το αρχαίο κείμενο μας μιλάει για σιτάρι (όπως και χιλιάδες άλλα αρχαία Ελληνικά κείμενα) και κάποιοι πονηροί σήμερα για να πουλήσουν, μας λένε δήθεν ότι οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν ζέα και όχι σιτάρι!!!

Και μάλιστα διαστρεβλώνουν μέχρι και τα κείμενα του ποιητή Ομήρου, λέγοντας μας οι επιτήδειοι ότι την ζέα – ζειά την αναφέρει ο Όμηρος, (λέγοντας μας την μισή αλήθεια): Γιατί ο Όμηρος περιγράφει την ζέα – ζειά ως ζωοτροφή και όχι ότι την έτρωγαν και οι αρχαίοι Έλληνες.

«τα ιδρωμένα τ’ άλογα απ’ τον ζυγόν ελύσαν, και στ’ αλογίσινα παχνιά τα δέσαν, και εις εκείνα ζειά τους βάλαν, κι έσμιξαν μ’ αυτήν λευκό κριθάρι·».

(Όμηρος, Οδύσσεια, Ραψωδία Δ 39 - 41).

«οἱ δ᾽ ἵππους μὲν λῦσαν ὑπὸ ζυγοῦ ἱδρώοντας, καὶ τοὺς μὲν κατέδησαν ἐφ᾽ ἱππείῃσι κάπῃσι, πὰρ δ᾽ ἔβαλον ζειάς, ἀνὰ δὲ κρῖ λευκὸν ἔμιξαν·».

(Όμηρος, Οδύσσεια, Ραψωδία Δ 39 – 41).

Εδώ ο Όμηρος μας περιέγραψε πως τάισαν τ’ άλογα με ζέα, ανακατεύοντας την με κριθάρι.

Βρήκα ευκαιρία χάρις αυτό το κείμενο που αναφέρεται στο σιτάρι, να σας διαψεύσω ένα σύγχρονο παραμύθι που λέγεται για την ζέα, μόνον και μόνον για να την πουλήσουν κάποιοι επιτήδειοι.

Συνεχίζουμε όμως τώρα με το μονοκόμματο αρχαίο Ελληνικό κείμενο).

«Αλλά και από την άλλη μεριά, έθρεφαν τα καλύτερα ζώα που προμηθεύονταν στην αγορά, και τάιζαν κοτόπουλα σε χερσοτόπια και πάπιες και χήνες σε κοτέτσια και σε λιμνάζοντα νερά.

Και όλα αυτά για να υποδεχτούν το στρατό.

Επιπλέον, κατασκεύαζαν χρυσά και ασημένια ποτήρια και κρατήρες, αλλά και όλα τα άλλα, όσα τοποθετούνται για ένα γεύμα σε τραπέζι.

Ιδιαίτερα αυτά βέβαια είχαν κατασκευασθεί για να τα χρησιμοποιήσει ο βασιλιάς, όσο και αυτοί που έτρωγαν μαζί του, ενώ την υπόλοιπη στρατιά διατασσόταν ο κόσμος να την εφοδιάσει μόνο με τροφές.

Όταν επίσης κάπου μεταστάθμευε η στρατιά, υπήρχε από τα πριν έτοιμο στημένο αντίσκηνο για να καταλύσει ο ίδιος ο Ξέρξης, ενώ οι άνδρες της υπόλοιπης στρατιάς διανυκτέρευαν στην ύπαιθρο.

Και όταν έφτανε η ώρα του δείπνου, αυτοί που τους υποδέχονταν, αναλάμβαναν και την όλη κοπιαστική εργασία, ενώ οι φιλοξενούμενοι, αφού χόρταιναν, περνούσαν εκεί τη νύχτα.

Την επόμενη πάλι μέρα διέλυαν το αντίσκηνο, έπαιρναν μαζί τους όλα τους τα απαραίτητα και έφευγαν με τέτοιο τρόπο, ώστε όχι μόνο δεν άφηναν τίποτε πίσω τους, αλλά αντίθετα και έπαιρναν.

120. Στην προκειμένη περίπτωση λοιπόν ήταν εύστοχη η παραίνεση του Μεγακρέοντα του Αβδηρίτη, ο οποίος συμβούλευσε τους Αβδηρίτες, όλοι μαζί, αυτοί οι ίδιοι και οι γυναίκες τους, να συγκεντρωθούν στους ναούς τους και να παραμείνουν εκεί ως ικέτες των θεών, ζητώντας απ’ αυτούς την ακόλουθη χάρη: στο εξής δηλαδή να τους προφυλάσσουν από τις μισές μελλούμενες συμφορές, και όσο για τις συμφορές που πέρασαν και φύγαν, να χρωστούν στους θεούς μεγάλη χάρη, που ο βασιλιάς Ξέρξης δε συνήθιζε να τρώει δυο φορές τη μέρα».

(@ Ο Αβδηρίτης Μεγακρέοντας συμβουλεύει όλους τους Αβδηρίτες, «να συγκεντρωθούν στους ναούς τους και να παραμείνουν εκεί ως ικέτες των θεών», να γίνουν ικέτες (και όχι να πάνε απλά και να προσευχηθούν στους Θεούς)… για να τους προφυλάξουν οι Θεοί από τις συμφορές στο μέλλον... και γι’ αυτήν την προφύλαξη από τους Θεούς, οι Αβδηρίτες θα χρωστούν στους Θεούς μεγάλη χάρη !!!

Θα ήθελα να δω σε τέτοια αρχαία Ελληνικά κείμενα (που οι αρχαίοι Έλληνες λατρευτές του Ελληνικού Πανθέου, γίνονται μέχρι και ικέτες στους Θεούς τους και Θεούς μας, για να τους βοηθήσουν ως Θεϊκές Οντότητες που είναι)... πως θα μπορούσαν δήθεν να μας τα εξηγήσουν με την αναπτυγμένη φαντασία τους οι μοντέρνοι και σύγχρονοι συγγραφείς (που δηλώνουν Σκεπτικιστές, Αγνωστικιστές, ή ακόμη και Άθεοι)...

Πως αυτούς τους Θεούς δεν τους λάτρευαν οι αρχαίοι Έλληνες ως Θεϊκές Οντότητες, αλλά ως δήθεν Ιδεοθεούς, Φυσικές δυνάμεις, ή έστω ως απλά σύμβολα, παρόλο που τρέχουν να ζητούν βοήθεια ακόμη και ως Ικέτες ; )

«Γιατί, αν επιθυμούσε ο Ξέρξης να του ετοιμάζουν και πρωινό ή μεσημεριάτικο φαγητό όμοια με το δείπνο, θα είχαν να διαλέξουν οι Αβδηρίτες ή να μην μείνουν στον τόπο τους για να υποδεχτούν τον Ξέρξη που θα ερχόταν, ή, αν παρέμεναν στην πόλη τους, να περιέλθουν στην κατάσταση των πιο εξαθλιωμένων ανθρώπων».

(Ηρόδοτος, Πολύμνια, βιβλίο Ζ΄, 7.119.1 - 7.120.2), απόδοση στην νεοελληνική γλώσσα, Εκδόσεις Ζήτρος).

Εδώ και το μονοκόμματο αρχαίο Ελληνικό κείμενο:

«[7.119.1] ὣς δὲ παραπλησίως καὶ ἐν τῇσι ἄλλῃσι πόλισι οἱ ἐπεστεῶτες ἀπεδείκνυσαν τὸν λόγον. τὸ γὰρ δεῖπνον τοιόνδε τι ἐγίνετο, οἷα ἐκ πολλοῦ χρόνου προειρημένον καὶ περὶ πολλοῦ ποιευμένων. [7.119.2] τοῦτο μέν, ὡς ἐπύθοντο τάχιστα τῶν κηρύκων τῶν περιαγγελλόντων, δασάμενοι σῖτον ἐν τῇσι πόλισι οἱ ἀστοὶ ἄλευρά τε καὶ ἄλφιτα ἐποίευν πάντες ἐπὶ μῆνας συχνούς· τοῦτο δέ, κτήνεα σιτεύεσκον ἐξευρίσκοντες τιμῆς τὰ κάλλιστα, ἔτρεφόν τε ὄρνιθας χερσαίους καὶ λιμναίους ἔν τε οἰκήμασι καὶ λάκκοισι, ἐς ὑποδοχὰς τοῦ στρατοῦ· τοῦτο δέ χρύσεά τε καὶ ἀργύρεα ποτήριά τε καὶ κρητῆρας ἐποιεῦντο καὶ τἆλλα ὅσα ἐπὶ τράπεζαν τιθέαται πάντα· [7.119.3] ταῦτα μὲν αὐτῷ τε βασιλέϊ καὶ τοῖσι ὁμοσίτοισι μετ᾽ ἐκείνου ἐπεποίητο, τῇ δὲ ἄλλῃ στρατιῇ τὰ ἐς φορβὴν μοῦνα τασσόμενα. ὅκως δὲ ἀπίκοιτο ἡ στρατιή, σκηνὴ μὲν ἔσκε πεπηγυῖα ἑτοίμη ἐς τὴν αὐτὸς σταθμὸν ποιεέσκετο Ξέρξης, ἡ δὲ ἄλλη στρατιὴ [ἔσκε] ὑπαίθριος. [7.119.4] ὡς δὲ δείπνου γίνοιτο ὥρη, οἱ μὲν δεκόμενοι ἔχεσκον πόνον, οἱ δὲ ὅκως πλησθέντες νύκτα αὐτοῦ ἀγάγοιεν, τῇ ὑστεραίῃ τήν τε σκηνὴν ἀνασπάσαντες καὶ τὰ ἔπιπλα πάντα λαβόντες οὕτω ἀπελαύνεσκον, λείποντες οὐδὲν ἀλλὰ φερόμενοι. [7.120.1] ἔνθα δὴ Μεγακρέοντος ἀνδρὸς Ἀβδηρίτεω ἔπος εὖ εἰρημένον ἐγένετο, ὃς συνεβούλευσε Ἀβδηρίτῃσι πανδημεὶ αὐτοὺς καὶ γυναῖκας, ἐλθόντας ἐς τὰ σφέτερα ἱρά ἵζεσθαι ἱκέτας τῶν θεῶν παραιτεομένους καὶ τὸ λοιπόν σφι ἀπαμύνειν τῶν ἐπιόντων κακῶν τὰ ἡμίσεα, τῶν τε παροιχομένων ἔχειν σφι μεγάλην χάριν, ὅτι βασιλεὺς Ξέρξης οὐ δὶς ἑκάστης ἡμέρης ἐνόμισε σῖτον αἱρέεσθαι· [7.120.2] παρέχειν γὰρ ἂν Ἀβδηρίτῃσι, εἰ καὶ ἄριστον προείρητο ὅμοια τῷ δείπνῳ παρασκευάζειν, ἢ μὴ ὑπομένειν Ξέρξην ἐπιόντα ἢ καταμείναντας κάκιστα πάντων ἀνθρώπων ἐκτριβῆναι ».

(Ηρόδοτος, Πολύμνια, βιβλίο Ζ΄, 7.119.1 – 7.120.2).

Αναρτήθηκε: Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης : Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής.