Τα Τρίγωνα Κάλαντα (Jingle Bells), γράφτηκαν για τους αλογομούρηδες του Ιππόδρομου και όχι για τον μικρό Χριστούλη!!!

(Τα δικά μου σχόλια: θα είναι πάντα μέσα σε Παρένθεση και θα έχουν πάντα στην αρχή (με κόκκινο χρώμα), το ΣΥΜΒΟΛΟ αυτό @ ).

Πηγή: thecaller

«Τις ξέρετε αυτές τις ιστορίες, πίσω από τα γνωστότερα χριστουγεννιάτικα τραγούδια ;

Το Jingle Bells (@ Τρίγωνα Κάλαντα) δεν είναι μόνο πασίγνωστο, αλλά και το πιο παλιό που έχει γραφτεί ποτέ.

Γραμμένο στο Μέντφορντ της Μασαχουσέτης το 1850 από τον Τζέιμς Πίερποντ ήταν στην πραγματικότητα ένα χειμωνιάτικο τραγούδι και όχι Χριστουγεννιάτικο και είχε τίτλο «One horse open sleigh».

Ο Πίερποντ έγραψε τους στίχους του τραγουδιού εμπνεόμενος από ανοιχτές Ιπποδρομίες στο Σάλεμ και τους δρόμους μεταξύ των πλατειών Μέντφορντ και Μάλντεν.

(@ Τελικά πιό σίγουρο είναι να πούμε, ότι το «Jingle Bells» (@ Τρίγωνα Κάλαντα ), γράφτηκε για τις Μάγισσες του Σάλεμ, παρά για τον Εβραίο Χριστούλη!!! )

Τη μουσική για το κομμάτι συνέθεσε ο Όλιβερ Ντίτσον το 1857 σε ένα οικοτροφείο, το οποίο διέθετε εκείνη την εποχή το μοναδικό πιάνο στην πόλη.

Αφού δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1857, για πολλά χρόνια δεν είχε τραβήξει την προσοχή.

Ο Πίερποντ πέθανε το 1893, πέντε χρόνια πριν την πρώτη ηχογράφηση του τραγουδιού, που τελικά πήρε τον τίτλο «Jingle Bells» και έμεινε αναλλοίωτο σχεδόν 160 χρόνια μετά.

Σίγουρα, ο δημιουργός του θα ήταν πολύ περήφανος».

( @ Και κάποια επιπλέον στοιχεία Έλληνες, για το «Jingle Bells» ( @ Τρίγωνα Κάλαντα):

Ένα αναπόφευκτο ερώτημα είναι: πού και πότε ο Πίερποντ (Pierpont) σύνταξε αρχικά το τραγούδι, που θα γίνει αργότερα γνωστό ως «Jingle Bells» ( @ Τρίγωνα Κάλαντα).

Αυτή η πλάκα στο 19 High Street στο κέντρο της Medford Square στο Μέντφορντ της Μασαχουσέτης μνημονεύει τον «τόπο γεννήσεως» του «Jingle Bells» (@ Τρίγωνα Κάλαντα) και ισχυρίζεται ότι ο Πίερποντ ( Pierpont) έγραψε το τραγούδι εκεί το 1850, σ΄ εκείνο που ήταν τότε η Ταβέρνα Simpson.

Σύμφωνα με την Ιστορική Εταιρεία Medford, το τραγούδι ήταν εμπνευσμένο από τις δημοφιλείς Ιπποδρομίες της πόλης κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Το «Jingle Bells» ( @ Τρίγωνα Κάλαντα) ήταν αρχικά κατοχυρωμένο με το όνομα «One Horse Open Sleigh» στις 16 Σεπτεμβρίου 1857.

Ο Otis Waterman, ένας από τους φίλους του Πίερποντ (Pierpoint), περιέγραψε το τραγούδι σαν ένα « vesel jingle », το νέο του όνομα όταν κυκλοφόρησε το 1859 υπό τον αναθεωρημένο τίτλο «Jingle Bells» ή το «One Horse Open Sleigh».

Απ΄ ότι καταλάβατε Έλληνες: Οι Εβραιοχριστιανοί Ορθόλοξοι , με το «Τρίγωνα Κάλαντα», αύξησαν τον Ζωολογικό κήπο του Εβραίου Α– Χριστούλη Ιησού και με άλογα ! ! !

Είπαν φαίνεται οι Ορθόλοξοι Εβραιοχριστιανοί: τι να τα κάνουμε μόνον τα γαϊδούρια και τα βόδια στην φάτνη του Α – Χριστούλη… δεν κλέβουμε και ένα αμερικάνικο τραγούδι, που γράφτηκε για τον Ιππόδρομο και μιλάει για άλογα… για να κάνει την φάτνη του ο Α– Χριστούλης Ιησούς, «Ελληνο» χριστιανικό ΕΛ ΠΑΣΟ !!! )

( @ Εδώ Εβραιοχριστιανοί και το Βίντεο, με το «Jingle Bells» (@ Τρίγωνα Κάλαντα ), με γραμμένα και τα λογάκια… για το άλογο (horse) πού κάνατε δώρο στον Α- Χριστούλη Σωτήρα σας… για να μεγαλώσει τον Ζωολογικό του κήπο στο Ισραήλ !!! )

( @ Το Χριστουγεννιάτικο τραγούδι) «White Christmas»

( @ Λευκά Χριστούγεννα) :

« Ένα κλασικό κομμάτι που για πρώτη φορά ακούστηκε σε μία δύσκολη και θλιβερή εποχή.

Πρώτη φορά βγήκε στον αέρα ραδιοφωνικής εκπομπής τα Χριστούγεννα του 1941, μόλις 18 ημέρες μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.

Η αργή μελωδία και οι λυπημένοι στίχοι του μιλούν για ένα σπίτι που «λείπει» κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, καθώς πολλοί από όσους άκουγαν το τραγούδι πολεμούσαν μακριά.

Το τραγούδι εμπνεύστηκε ο Εβραίος συνθέτης, Ίρβινγκ Μπέρλιν, ο οποίος για προφανείς λόγους δεν γιόρτασε ποτέ τα Χριστούγεννα.

Στην πραγματικότητα η δική του χριστουγεννιάτικη παράδοση από το 1928 ήταν να επισκέπτεται τον τάφο του παιδιού του που είχε πεθάνει σε ηλικία 3 ετών.

( @ Και εδώ Εβραίος, Εβραιοχριστιανοί, πού έγραψε Χριστουγεννιάτικο τραγούδι !!!

Θα διαβάσετε προς το τέλος αυτού του άρθρου μου και ένα άρθρο του συγγραφέα Μιχάλη Καλόπουλου: για το πώς οι Εβραίοι Ραβίνοι, σας έγραφαν και σας διόρθωναν πιό παλιά, τα Εβραιοχριστιανικά κείμενα, της Καινής σας Διαθήκης) .

Έπειτα από την πρώτη ραδιοφωνική ακρόαση του τραγουδιού το 1941 έγινε τεράστια επιτυχία.

Τα Χριστούγεννα του 1942 οι Ένοπλες Δυνάμεις έπαιζαν το τραγούδι για τους στρατιώτες, θυμίζοντάς τους τα σπίτια και τις οικογένειές τους.

Όταν ο Μπέρλιν ταξίδεψε για να παρουσιάσει το τραγούδι για τα στρατεύματα, δίστασε να παίξει το κομμάτι, διότι ένιωθε ότι θα τους στεναχωρούσε που τους έλειπε το σπίτι τους.

Προσπάθησε να το αποφύγει, όμως εκείνοι ικέτευσαν να το ακούσουν.

Και τότε υπάκουσε.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, συνέχισε να είναι το τραγούδι με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων εποχών.

Για 56 χρόνια βρισκόταν στην κορυφή προτού ο Έλτον Τζον γράψει το «Candle in the wind» για τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα ».

(@ Εδώ και το άρθρο, του συγγραφέα Μιχάλη Καλόπουλου: για να μάθετε Εβραιοχριστιανοί, ότι πάντα από πίσω από την Εβραιοχριστιανική σας αίρεση και από τα ιερά σας κείμενα και τραγούδια, θα κρύβονται πάντα οι δήθεν εχθροί σας, οι Εβραίοι Ραβίνοι !!!

«Ιουδαιο-χριστιανισμός και ΙΑΜΝΕΙΑ: Ραβίνοι παρέδωσαν τα Ευαγγέλια στους Χριστιανούς !!!

Ομολογία θεολόγου: «Φαρισαίοι Ραβίνοι παρέδωσαν τα Ευαγγέλια στους Χριστιανούς…» για να ‘χουν να πορεύονται !

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

www.egolpio.com

ΠΗΓΗ: www.egolpio.com/APOLOGITIKA/istorikothta_jesus.htm

Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

F.F. Bruce, Καθηγητής Πανεπιστημίου

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΙΟΥΔΑΪΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Μαρτυρίες στα Ραβινικά κείμενα περί της ιστορικότητας του Ιησού.

Όταν το 70 μ.Χ. έπεσε η Ιερουσαλήμ, μαζί με τον Ναό, και την κυριαρχία των ιερατικών οικογενειών, έπεσε και το ανώτατο δικαστήριο, το Συνέδριο.

Το μόνο τμήμα του Ιουδαϊσμού που μπορούσε ν’ αναλάβει την ανοικοδόμηση ήσαν οι Φαρισαίοι.

Και πράγματι αυτό έκαναν, σε μια πνευματική κι όχι πολιτική βάση.

Με την καθοδήγηση του Γιωχανάν, γιου του Ζακκά, κατασκεύασαν τα κεντρικά γραφεία τους στη Γιαβνέθ ή Γιάμνια, (ΙΑΜΝΕΙΑ) στα νοτιοδυτικά της Παλαιστίνης.

Εδώ, λοιπόν, αναδιοργάνωσαν το Συνέδριο σαν ανώτατο δικαστήριο για την οργάνωση όλου του θρησκευτικού νόμου, πρώτος πρόεδρος του οποίου, στη νέα του μορφή, ήταν ο Yohanan.

Ένας μεγάλος αριθμός (Εβραϊκών) νομοθετημάτων, «η παράδοση των πρεσβυτέρων», όπως αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, είχε παραδοθεί από γενιά σε γενιά, προφορικά, κι αυξανόταν με το πέρασμα του χρόνου.

Έγινε έτσι το πρώτο βήμα για την κωδικοποίηση όλου αυτού του υλικού.

Το δεύτερο βήμα έγινε απ’ τον μεγάλο Ραββίνο Ακίμπα, που πρώτος κατέταξε το υλικό, σύμφωνα με τα θέματα.

Μετά τον ηρωικό του θάνατο, το 135 μ.Χ., στη διάρκεια της ήττας που υπέστη ο επαναστάτης κατά της Ρώμης Βαρ – Κοχεμπά, το έργο του αναθεωρήθηκε και συνεχίστηκε απ΄ τον μαθητή του, Ραββίνο Μέιρ.

Το έργο της κωδικοποίησης ολοκληρώθηκε γύρω στο 200 μ.Χ απ’ τον Ραββίνο Ιούδα, πρόεδρο του Συνεδρίου, απ’ το 170 έως το 217.

Ο όλος κώδικας του θρησκευτικού νομικού συστήματος, που συλλέχθηκε μ’ αυτό τον τρόπο είναι γνωστός ως Μισνά.

Αυτός ο κώδικας Μισνά έγινε αντικείμενο μελέτης, και πολλά σχόλια εκφράσθηκαν μ’ αυτόν από τις Ραββινικές σχολές, τόσο της Παλαιστίνης όσο και της Βαβυλωνίας.

Τα σχόλια αυτά η Γκεμάρα αποτέλεσαν ένα είδος συμπληρώματος της Μισνά και η Γκεμάρα αποτέλεσαν το γνωστό Ταλμούδ.

Το «Ταλμούδ της Ιερουσαλήμ», που αποτελείται από τη Μισνά, μαζί με την ογκώδη Γκεμάρα των Παλαιστινιακών σχολών, συμπληρώθηκε το 300 μ.Χ. περίπου.

Το κατά πολύ μεγαλύτερο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ συνέχισε ν’ αυξάνει για δύο ακόμη αιώνες, πριν να καταγραφεί, γύρω στο 500 μ.Χ.

Καθώς η Μισνά είναι ένας νομικός κώδικας και το Ταλμούδ (βιβλία με σχόλια πάνω σ’ αυτό τον κώδικα), δεν υπάρχει περίπτωση αναφοράς στον Χριστιανισμό, κι όπου υπάρχουν αναφορές είναι εχθρικές.

Όπως και νάναι όμως αυτές οι αναφορές δείχνουν τουλάχιστον πως δεν υπήρχε ούτε η παραμικρή αμφιβολία για τον ιστορικό χαρακτήρα του Ιησού.

Σύμφωνα με τις γνώμες των πρώτων Ραβίνων που καταγράφονται σ’ αυτά τα έργα, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν ένας αμαρτωλός στο Ισραήλ, που ασχολήθηκε με τη μαγεία, περιφρόνησε τα λόγια των σοφών, παραπλάνησε τον κόσμο και είπε πως δεν ήρθε να καταστρέψει τον νόμο, αλλά να τον συμπληρώσει.

Κρεμάσθηκε την παραμονή του Πάσχα, με την κατηγορία της αίρεσης και παραπλάνησης του λαού.

Οι μαθητές του, πέντε απ΄ τους οποίους αναφέρονται με τα ονόματα τους, γιάτρευαν αρρώστους στ’ όνομά του.

Είναι ολοφάνερο πως πρόκειται για ένα πορτραίτο του Κυρίου μας όπως ακριβώς θα το περιμέναμε από ένα έργο γραμμένο απ’ τους Φαρισαίους, που ήσαν αντίπαλοί Του.

Μερικά από τα ονόματα με τα οποία Αυτός αναφέρεται γίνονταν άμεσες ή έμμεσες μαρτυρίες για τις διηγήσεις των Ευαγγελίων.

Η ονομασία Ha-Taluy («Ο κρεμασμένος») αναφέρεται ξεκάθαρα στον τρόπο με τον οποίο πέθανε.

Στα τέλη περίπου του πρώτου αιώνα μ.Χ. και στις αρχές του δεύτερου, υπήρχε όπως φαίνεται κάποια διαφωνία στους Ιουδαϊκούς κύκλους, για το κατά πόσο μερικά Χριστιανικά έργα έπρεπε ν’ αναγνωρισθούν ως κανονικά ή όχι.

(@ Εμβόλιμο σχόλιο Μιχάλη Καλόπουλου : «Προσέξτε πολύ καλά αυτή την επισήμανση!

Οι Ραβίνοι μελετάνε το κατά πόσον τα χριστιανικά κείμενα «έπρεπε να αναγνωρισθούν ως κανονικά ή όχι ! »

Κανονικά για ποιούς;

Η απάντηση είναι μια… για τους χριστιανούς !

Άρα στην Ιάμνεια και από Εβραίους Ραβίνους ξεχώρισαν τα κανονικά από τα μη κανονικά και δοθήκαν για χρήση στους Εβραίο-Χριστιανούς !

Η επιβεβαίωση στην αμέσως παρακάτω σαφέστατη δήλωση: «Αυτά τα έργα, όποια κι αν ήσαν, πήραν το Ελληνικό όνομα Ευαγγέλιο»).

Αυτά τα έργα, όποια κι αν ήσαν, πήραν το Ελληνικό όνομα Ευαγγέλιο.

Το αμφισβητούμενο Ευαγγέλιο ήταν κατά πάσα πιθανότητα μια Αραμαϊκή μορφή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, του Ευαγγελίου που προτιμούσαν οι Ιουδαίοι Χριστιανοί της Παλαιστίνης και των γύρω περιοχών.

Λέγεται πως οι Ραβίνοι Γιωχανάν και Μέιρ έκαναν δυσμενή λογοπαίγνια με τη λέξη Ευαγγέλιο, υψώνοντας τα φωνήεντα της λέξης έτσι, ώστε να διαβάζεται Awen-gillayon ή Awon-gillayon, που σήμαιναν «Αμαρτία του Περιθωρίου» ή

«Αμαρτία της Πλάκας του γραψίματος».

Αυτές οι δυσνόητες αναφορές δείχνουν πως υπήρχε κάποια επαφή ανάμεσα στους ορθόδοξους Φαρισαίους και τους Ιουδαίους Χριστιανούς, που δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αν σκεφθούμε ως η πρώτη Παλαιστινιακή εκκλησία περιλάμβανε πιστά μέλη, που προέρχονταν απ’ την παράταξη των Φαρισαίων και πολλές χιλιάδες Ιουδαίων, που ήσαν «ζηλωτές του νόμου» (Πραξ. 15/5, 21/20).

Μετά το 70 μ.Χ., πράγματι, μπορεί αυτοί οι Ιουδαίοι Χριστιανοί να είχαν περισσότερη επαφή με άλλους Ιουδαίους, παρά με τα μέλη των Εθνικών εκκλησιών, που ολοένα κι έκλιναν στο χαρακτηρισμό των Ιουδαίων Χριστιανών ως αιρετικών και ημι – Χριστιανών.

Υπάρχουν βάσιμες πληροφορίες για να σκεφθούμε ότι αυτοί οι φυγάδες από την εκκλησία της Ιερουσαλήμ, που εγκαταστάθηκαν στην Υπεριορδανία, γύρω στο 70 μ.Χ., συνεργάστηκαν με ορισμένες ομάδες Εσσαίων, που πιθανώς περιλάμβαναν και τ’ απομεινάρια της κοινότητας του Κουμράν.

(@ Εμβόλιμο σχόλιο Μιχάλη Καλόπουλου: «Σκεφτείτε πολύ καλά την παρακάτω ερώτηση:

Μπορεί οι Ραβίνοι να ειρωνεύονται την Ιουδαιο- Χριστιανική αίρεση τους και ταυτόχρονα να τακτοποιούν τα βιβλία τους ;

Μπορούν οι Ραβίνοι να αναθεματίζουν τον Χριστό και ταυτόχρονα να του τακτοποιούν τα ευαγγέλιά του ;

Ναι, γιατί αυτό ακριβώς έκαναν !

Οι άνθρωποι αυτοί μπορούσαν με απόλυτη άνεση να παίζουν ταυτόχρονα σε δυο ταμπλό.

Ολόκληρη η τελευταία παράγραφος, του παραπάνω άρθρου (από τον καθηγητή θεολογίας) αποτελεί και την πλέον ξεκάθαρη ομολογία των Ραβινο-Φαρισαίων:

Ότι ο Εβραιο- Χριστιανισμός, αποτελούσε την κρυφή Φαρισαιο- Εσσαιο- Κουμρανική πρόταση διασποράς του Ιουδαϊσμού στα έθνη, ώστε να μπορέσουν να εκπληρώσουν το όραμα του Αβραάμ για παγκόσμια «ευλογιά» (εξουσία) του Ιουδαϊσμού επί των εθνών».

( @ Και να συμπληρώσω και Εγώ, το τελευταίο σχόλιο του Μιχάλη Καλόπουλου:

Όταν θέλουν οι Εβραίοι Ραβίνοι, να εκτελέσουν μια αποστολή προς το Εβραϊκό τους συμφέρον: Γνωρίζουν δύο πράγματα:

Πρώτον: Ότι ο Θεός τους ο Γιαχβέ, είναι καθαρά φανταστικό δημιούργημα δικό τους… γι΄ αυτό έχουν και αυτήν την εντολή (στο Ταλμούδ), προς τους Εβραίους πού θα θελήσουν να επικαλεστούν την Δήθεν δύναμη του Γιαχβέ:

«Αι αποφάσεις του Ταλμούδ είναι λόγοι του ζώντος Θεού.

Ο ίδιος ο Ιεχωβά ζητά την γνώμην των επίγειων Ραβίνων, όταν υπάρχουν εις τον Ουρανόν δύσκολαι υποθέσεις προς λύσιν», (Rabbi Menachen: Σχόλια περί πέμπτου βιβλίου).

Και Δεύτερον: Όταν τους Εβραίους Ραβίνους τους βολεύει ένα γεγονός, προς ωφέλεια του Ισραηλιτικού λαού τους…

Δεν διστάζουν να θυσιάσουν ακόμη και έναν Εβραίο, για να πετύχουν τον στόχο τους, ή να σώσουν τον υπόλοιπο Εβραϊκό λαό τους !!!

Αυτό έκαναν και με την εκτέλεση του Εβραίου Ιησού, πού ήθελε να το παίξει και Εβραίος Μεσσίας !!!

Δείτε τι λέει ο Αρχιραβίνος Καϊάφας (στους άλλους Ραβίνους), για τον Εβραίο Ιησού:

« 47 Τότε οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι συνεκάλεσαν συνέδριον καὶ εἶπαν,

«Τί νὰ κάνωμεν ; ἐπειδὴ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος κάνει πολλὰ θαύματα.

48 Ἐὰν τὸν ἀφήσωμεν ἔτσι, ὅλοι θὰ πιστέψουν σ’ αὐτὸν καὶ θὰ ἔλθουν οἱ Ρωμαῖοι καὶ θὰ μᾶς πάρουν καὶ τὸν τόπον καὶ τὸν λαόν».

49 Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ὁ Καϊάφας, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀρχιερεὺς τὸ ἔτος ἐκεῖνο,

50 τοὺς εἶπε, « Σεῖς δὲν καταλαβαίνετε τίποτε, οὔτε σκέπτεσθε ὅτι μᾶς συμφέρει νὰ πεθάνῃ ἕνας ἄνθρωπος ὑπὲρ τοῦ λαοῦ ( @ του Εβραϊκού λαού) καὶ νὰ μὴ χαθῇ ὁλόκληρον τὸ ἔθνος ( @ το Εβραϊκό έθνος) ».

51 Αὐτὸ δὲν τὸ εἶπε ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἦτο ἀρχιερεὺς τοῦ ἔτους ἐκείνου, ἐπροφήτευσε ὅτι ὁ Ἰησοῦς θὰ πέθαινε ὑπὲρ τοῦ ἔθνους ( @ προφήτευσε ο Αρχιραβίνος Καϊάφας: ότι ο Εβραίος Ιησούς, θα πέθαινε υπέρ του Εβραϊκού έθνους),

52 καὶ ὄχι μόνον ὑπὲρ τοῦ ἔθνους ( @ και όχι μόνον για το Εβραϊκό έθνος, στο Ισραήλ ), ἀλλὰ διὰ νὰ συγκεντρώσῃ εἰς ἕνα τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦσαν διασκορπισμένα. ( @ Αλλά και για να συγκεντρώσει τους άλλους Εβραίους, πού είχαν διασκορπιστεί ).

53 Ἀπ’ ἐκείνην λοιπὸν τὴν ἡμέραν ἀπεφάσισαν ἀπὸ κοινοῦ νὰ τὸν θανατώσουν ».

(Κατά Ιωάννην: Κεφάλαιο 11, Παράγραφοι 47 – 53).

( @ Απόδοση κειμένου της Καινής Διαθήκης : Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος)

( @ Αυτό το εδάφιο της Καινής Διαθήκης, γιατί δεν σας το εξηγούν αναλυτικά (όπως έκανα εγώ), οι Εβραιοχριστιανοί παπάδες ;

Μήπως, γιατί μπορεί να καταλάβετε μερικοί, ότι το συμφέρον των Εβραίων Ραβίνων για τον θάνατο του Εβραίου Ιησού, ήταν και είναι άλλο, από αυτό πού σας λένε οι Αιρετικοί Εβραιοχριστιανοί Παπάδες ; )

«47 Συνήγαγον οὖν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι συνέδριον καὶ ἔλεγον· τί ποιοῦμεν, ὅτι οὗτος ὁ ἄνθρωπος πολλὰ σημεῖα ποιεῖ; 48 ἐὰν ἀφῶμεν αὐτὸν οὕτω, πάντες πιστεύσουσιν εἰς αὐτόν, καὶ ἐλεύσονται οἱ Ρωμαῖοι καὶ ἀροῦσιν ἡμῶν καὶ τὸν τόπον καὶ τὸ ἔθνος. 49 εἷς δέ τις ἐξ αὐτῶν Καϊάφας, ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου, εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς οὐκ οἴδατε οὐδέν,

50 οὐδὲ διαλογίζεσθε ὅτι συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται. 51 τοῦτο δὲ ἀφ' ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου προεφήτευσεν ὅτι ἔμελλεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἀποθνήσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους, 52 καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους μόνον, ἀλλ' ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν.

53 ἀπ' ἐκείνης οὖν τῆς ἡμέρας συνεβουλεύσαντο ἵνα ἀποκτείνωσιν αὐτόν».

( Κατά Ιωάννην: Κεφάλαιο 11, Παράγραφοι 47 – 53 ).

Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης: Συγγραφέας, Ιστορικός Ερευνητής .